Pages

Saturday, September 14, 2013

"අදින්න මිනි ගවුම අදින්න...."



අද සෙනසුරාදාය..ගෙදර ඉන්නා දවස නිසා අත්තා බලන්න ගියේ කිසියම් උදව්වක් පදව්වක් ඇත්නම් කරල දීමටය..අත්තාගේ බුලත් වට්ටියෙන් බුලත් විටක් හදාගෙන හපමින් ටිකක් වෙලා සුහද කතා බහේ යෙදුනෙමි. වෙන වැඩක් කිරීමට නොතිබුණෙන් අත්තාගේ පරණ අල්මාරිය අස් කිරීමට පටන් ගත්තෙමි....අස් කරන්න ගත්තාට, අස් කිරිල්ලට වඩා මම කැමති එහි ඇති කෞතුක වස්තු අවුස්සා බලා එහි නිදාන කතාව සොයා බැලීමටය. ඇතැම් වස්තූන්ගේ ඉතිහාසය දශක කිහිපයක් ඈතට යන තරම් පැරණිය. එසේම රසවත්ය..මෙසේ කෞතුක වස්තූන් අවුස්සන අතර මට හම්බුණේ පැරණි ඇල්බමයකි..මම එය පෙරළා බැළුවෙමි..හප්පේ..එහි තිබ්බේ වැඩි හරියක් 60 දශකයේදී ගත් අපේ අම්මාගේ කළු සුදු පින්තූරය.අම්මා ඒ දවස් වල දාසයෙ කෑල්ලකි..අම්මාගේ පවුලේ අක්කලා නන්ගිලා 7 කි.ඇල්බමයේ තිබූ 60'ටේ ෆැෂන් මා විමතියට පත් කරන සුළුයැ. එව්වායේ මිනි ස්කර්ට් සහ මිනි ගවොම් වනාහි වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම "මිනි"ය. ඇල්බමය පෙරළාගෙන යත්ම හමු වූයේ අම්මලාගේ පවුලේ පින්තූරයකි..හෆොයි..එහි සිටි යුවතියන් සැවොම මිනි ඇදුම් වලින් සැරසී සිටියහ...! අක්කලා නන්ගිලා සේරම අඩ නිරිවස්තරෙන් වාගේය...:O එහෙත් මෙව්වා ඒ කාලේ ෆැෂන්ය. එව්වා නිකමට හරි අපි දැන් කාලයේ ඇන්දානම් බඩු පැකට්ය!





60ටේ "මිනි" ෆැෂන් තව දුරටත් අද්යයනය කිරීමේ කුහුල නිසා මම ඇල්බමය පෙරලාගෙන ගියෙමි. ඊළ්ගට හමුවුණේ අම්මලාගේ ඉස්කෝලේ කොන්සට් එකකදි මිතුරියන් එක්ක ගත්තු පින්තූරයකි. බොලේ! ඒ දැක මට නම් වහ කන්ට සිත්විය. ඡායා රූපයේ සිටි කෙල්ලන් සියල්ලන්ගේම ගල් එළියේය..! එකත් එකටම යට කෑල්ල අදින්ට අමතක වෙලාවත්ද? මෙව්වා ඇදන් ඇවිද්දේ කොහොමද මන්දාය. අපහසුවෙන් හෝ ඇවිද්දත් පඩි පෙළක් කාරිය නගිද්දී වහගන්ට ඕනෙ තැන් වහගෙන නැග්ග හැකිදැයි සැකය! 




වත්මන් සමාජයේ අයියලා මල්ලිලා මාමලා බාප්පලා විවේචනය කරන්නේ අපේ ඇදුම්ය..එහෙම කරන එව්වෝ මෙව්වා දැක්කොත් එල්ලිලා මැරේය. වත්මන් ලාන්කීය සමාජය දිනෙන් දින වැඩිවන කාම අපරාධ රැල්ලට ප්‍රධාන හේතුවක් ලෙස පෙන්වා දෙන්නේ කතුන්ගේ විලි සන්ගෙ නැති ඇදුම්ය. කතාව ඇත්ත වෙන්ට ඇත. ඒත් හත්දෙයියනේ මට නොතේරෙන දෙයක් ඇත. 60-70 දශකයේ සිටි පිරිමින් සිටියේ මේ වගේ "මිනි" ෆැෂන් බල බලා නම්, ඒ කාලේ මේ වගේ අපරාධ නොවුණේ ඔවුන්ට හැගීම් දැනීම් තිබ්බේ නැද්ද? ඒකත් වෙන්ට බැරිය. මන්ද යත් ඒ කාලේද ළමයි ඉපදුණෝය. ඒ කොහොම වුණත් මෙබදු ඇදුම් ඇදගෙන අපේ අම්මලාගේ කාලයේ තරුණියෝ ඒ දවස් වල පාර තොටේ ගියෝය. ගිහින් නිරුපද්‍රිතව ගෙදරද ආවෝය. අපිට නම් මෙහෙම ඇන්දොත් පාරේ යන්ට කොහොම උනත් ආපහු එන එක ෂුවර් නැත! එකම ඇදුමට කාලයත් සමග වෙනස් වූ සමාජ රටා දෙකක් ප්‍රතිචාර දක්වන හැටි කල්පනා කරද්දී මගේ හිස කැරකෙන්නට විය. ප්‍රශ්නය එතරම්ම බරපත්ල නිසාය. ඒ සදහා සෑහෙන බොන්න ඕනෑය. අඩුමගානේ ප්ලේන්ටියක් වත් ඕනෑය. එහෙයින් මම අල්මාරිය වසා කුස්සියට ගියේ ප්ලේන්ටියක් ගහන්ටය...


Sunday, June 23, 2013

ගැහැණු ළමෝ...


අද මගේ ජීවිතේ ලොකු හීනයක් හැබෑ උණා...
පුන්චි කාලෙ ඉදන් මගෙ හිතේ ලොකු ආසාවක් තිබුණා...


ඒ තමයි, මෙහෙණින් වහන්සේ නමකගෙන් බණ අහන්න...

අද, ශ්‍රී බුද්ධ වර්ෂ 2557 වූ පොසොන් දින ඒ හීනය හැබෑ වුණා...

අද මම සිල් සමාදන් වුණේ උඩුපිල මහමෙව්නා අනගාරිකා අසපුවෙ. පළවෙනි වතාවට පොසොන් දිනක කසාවත් පෙරවා ගත් මෙහෙණින් වහන්සේලාගෙන් ධර්මය ශ්‍රවණය කළා. තවමත් යොවුන් වියේ උන් උන්වහන්සේලාගේ සුමධුර හඩින් ජීවිතයේ අනිත්යය ශ්‍රවණය කරන විට හිත පැහැදිලා ජීවිතයේ සැබෑ තතු වැටහුණා. ගැඹුරු ධර්ම කරුණු සරලව වටහා දෙන විට උන්වහන්සේලාගේ ප්‍රඥාව කෙතරම්දැයි සිතුණා.

වසර කිහිපයකට කලින් ඒ මෙහෙණින් වහන්සේලාත් අපි වගේම ජීවිත ගෙවන්න ඇති. සාමාන්ය ගැහැණු ළමයි විදියට ජීවිතය ගෙවන්න ඇති..දැන ගන්න ලැබුණු විඩියට හුගක් මෙහෙණිවරුන් ඉතාම ඉහලට ඉගෙනීම ලබපු අය. ඒ අතර ඉන්ජිනේරුවරියකුත් ඉන්නවා. නොපෙනෙන හීන හැබෑ කරගන්න දුවන තරගයෙන් මිදිලා, දුර්ලභ වූ උතුම් මනුෂ්ය ජීවිතයේ පල නෙලා ගෙන භයානක සන්සාරයෙන් මිදෙන්න ඒ ජීවිතයට ලැබුණු දහිරිය හා වාසනාව අපිට නැත්තෙ ඇයි කියලත් හිතෙනවා. අපි සන්සාරයට ඇලිලා. කම් සැපයට ඇලිලා, මුලාවෙලා ඔහේ රවුමක කැරකෙනවා. මෙහෙණි ජීවිතය වෙනුවට ඔවුන් විවාහ ජීවිතය තෝර ගත්තා නම් මිය යනතෙක්ම ගිහි ජීවිතයේ ප්‍රශ්න, දරුවන්ට තියන බැදීම, කරදර, ගැටීම් එක්ක තවත් සසරටම බැදෙනවා...







ඒත්, ඒ මෙහෙණින් වහන්සේලා ජීවිතයේ එක්තරා සන්ධිස්ථානයාක, ලෞකික මාර්ගයත් ලෝකෝත්තර මාර්ගයත් අතරින් ඉතා නිර්භීත විදියට,වඩා දුෂ්කර එහෙත් නිවැරදි වූ ආර්යෂ්ටාන්ගික මාර්ගය තෝරා ගෙන ලොව්තුරා බුදු රජාණන්වහන්සේගේ ශ්‍රාවක දියණියන් බවට පත් වුණා. ඒ ජීවිත ඉතාම වාසනාවන්තයි...


මේ තියෙන්නෙ අනගාරිකා පැවිදි පින්කමේ වීඩියෝ දසුන්..







පින්වත් මෙහෙණි වහන්ස, මේ ගෞතම බුද්ධ ශාසනයේදීම උතුම් චතුරාර්ය සත්යය අවබෝධ කරගැනීමට ඔබට වාසනාව ලැබේවා..!



Saturday, June 8, 2013

ගුරුතුමී සහ සමනලුන්...



තරූෂයි ඉශානුයි 2 B පන්තියෙ හිටපු හොද යාළුවෝ. මේ පුන්චි යාළුවො දෙන්නට දෙන්න හරිම ආදරෙයි. ඉශාන් පොහොසත් ගෙදරක හුරතලේට හැදුණු පුන්චි පුතෙක්. තරූෂ  ටිකක් දුක් කරදර මැද හැදුණු දුප්පත් දෙමව්පියන්ගෙ දරුවෙක්.

2 වසරෙදි යාළුවෝ දෙන්නම හරි හරියට වගෙ ලකුණු ගත්තා උණාට තරූෂ ඉශාන්ට වඩා දක්ෂයි. ඉශාන් ගත්ත තරමක් ලකුණු ගත්තෙ නම් තරූෂගෙ උදව්වෙන් තමයි. ඉශාන් ගෙදර වැඩ කරගෙන ආවෙ නැති දවස්සට තරූෂ ඒව කරල දෙනවා. ඉශාන්ට බැරි ගණන් වලට තරූෂ උදව් කරනවා. 2 වසරෙ පන්තියෙ ගුරුතුමී හැමදාම තරූෂගෙ රචනාව පන්තියටම ඇහෙන්න කියවනවා. ඒ වගේම ඉශානුත් එයාට පුළුවන් විදියට තරූෂට උදව් කරනවා. ඉශාන්ගෙ අම්මයි තාත්තයිත් තරූෂට ගොඩක් ආදරෙයි. තරූෂ ඉගෙන ගන්න දක්ෂයි කියලවත් ඉශාන්ට සල්ලි තියෙනවා කියලවත් ඒ දෙන්නා අතරෙ කවදාවත් තරගයක්වත් ඉරිසියාවක්වත් තිබුණෙ නෑ. 2 වසර පන්තියෙ ගුරුතුමී මේ දෙන්නටම හරිම ආදරෙයි.




2 වසර පන්තියෙන් 3 වසර පන්තියට යනකොට පන්ති වෙන් කළාට කොහොම හරි තරූෂ සහ ඉශාන් එකම පන්තියට වැටුණා. පන්ති භාර ගුරුතුමිය අනූෂා කියලා ලස්සන උස සුදු ටීචර් කෙනෙක්. යාළුවො දෙන්න අළුත් අවුරුද්දේ අළුත් වාරයෙ පන්තියෙ වැඩ පටන් ගත්තෙ හරිම ආසාවෙන්. 3 වසර ගුරුතුමී හරිම ලස්සනයි, තරුණයි. හැබැයි ටිකක් වසයි. ළමයි ගෙදර වැඩ කරන්නෙ නැතුව ඉස්කෝලෙ එන්න හරි බයයි ටීචර් ගහන නිසා. තරූෂට නම් අමුතුවෙන් බය වෙන්න දෙයක් තිබුණෙ නැත්තෙ එයා පන්තියෙ වැඩ හොදට කරන දක්ෂ ළමයෙක් නිසා.


හැබැයි ටික කාලයක් යද්දි තරූෂගෙ පුන්චි හිතට හේරුණු දෙයක් තිනුණා. 2 වසර පන්තියෙ ගුරුතුමී වගේ නෙවෙයි, අනූශා ටීචර් පන්තියේ හැම ළමයෙකුටම "එක හැන්දෙන් නෙවෙයි බෙදන්නෙ" කියලා. ටීචර්ට එයාගෙ "ෆේවරිට්" ළමයි හිටියා. ඒගොල්ලො පන්තියෙ වැඩ කළත් නැතත් ටීචර්ට ඒගොල්ලන්ව හොදයි. අනික් ළමයි වැඩ කළත් නැතත ඇයට ගානක් නැහැ. වැඩ නොකළොත් බනිනවා. ඒත් හොදට වැඩ කළත් අගය කිරීමක් නැහැ. මේ අතර තව කාණ්ඩයක් හිටියා. ඒ ළමයි ටීචර්ට පේන්නෙ තරහ කාරයෝ වගේ. ඒ ළමයි මොනවා කළත් ඈට වැරදි. තමන්ගෙ "ෆේවරිට්" ළමයින්ව නම් හැමතිස්සෙම හුරතල් කර කර ඉන්නවා. වැඩේ කියන්නෙ ඒ කාණ්ඩෙ හිටියෙ එක්කෝ ඉශාන් වගේම ඉස්කෝලෙ ගාවට කාර් එකෙන් ඇවිත් බහින ළමයි. එක්කෝ සුදු ළමයි, ලස්සන ළමයි, එහෙමත් නැතිනම් ඉස්කෝලෙ අනික් ටීචර්ලගෙ ළමයි. ටීචර් අකමැති කණ්ඩායමේ හිටපු ළමයි එක්කෝ දුප්පත් දෙමව්පියන්ගෙ ළමයි, නැත්තම් ඒතරම් ලස්සන නැති ළමයි, නැත්තම් කළු ළමයි. ටීචර් පන්ති නායක කම දෙන්නෙත් එයා කැමති ළමයින්ට.

පන්තියෙ පුන්චි එව්වොන්ට මේ දේවල් පේනවා,පුන්චි හිත් වලට මේව දැනෙනෙනවා. අපේ ඉශාන් හිටියෙ ටීචර්ගෙ ෆේවරිට් ළමයි ගොඩේ. ගණන් හැදුවත් නැතත්, ගෙදර වැඩ කළත් නැතත්, ටීචර් ඉශාන්ට බනින්නෙ නැහැ. මොනව හරි දග වැඩක් කළත් කම්මුල මිරිකලා නිකන් ඉන්නවා.


අවාසනාවකට වගේ පුන්චි තරූෂ හිටියෙ ඇය අකමැතියි කියලා වෙන් කරපු ළමයි ගොඩේ. තරූෂගෙ පවුලේ විස්තර ටීචර් දැනගෙන හිටියා. ඒත් කිස්ම අනුකම්පාවක් නෑ. තරූෂ කොච්චර හොද උණත් කිසිම අගය කිරීමක් නැහැ. තරූෂගෙ පොත ටීචර් බැලුවෙත් ඕනවට එපාවට. ඒකත් පුන්චි හරි වැරැද්දක් හොයන්න බලාගෙන.

මේ වෙනස පුන්චි හිත් වලට හොදටම දැණුනා විතරක් නෙවෙයි, ඒ ගොල්ලන්ගෙ ජීවිත වලට තදින්ම බලපෑවා. ඉශාන්ට ඉගෙන ගන්න තිනුණු ඕනෙ කම නැත්තටම නැති වෙලා ගිහින් හොදටම දග ළමයෙක් උණා. ඉස්සර ටීචර්ට බයේ ගෙදර වැඩ, පන්තියෙ වැඩ කරපු ඉශාන් දැන් කිසිම දෙයක් ගණනකට ගත්තෙ නැත්තෙ තමන් මොනව කළත් ටීචර් මොනවත් කියන්නෙ නෑ කියලා දන්න නිසයි. ගුරුතුමීගෙ සැලකිලි නිසා ඉශාන් දැන් ටිකක් ආඩම්බරයි. දග වැඩ කරනවා. නිතර ටීචර්ට කේළම් කියනවා.


අනිත් අතට තරූෂ පන්තියේ වැඩ කරන එක ටිකත් අඩු වෙලා ගියේ තමන් මොනවා කළත් ගුරුතුමී බනින බව තේරුම් ගත්ත නිසයි. ඔහුට තමන්ගෙ අඩු පාඩු පෙනෙන්න ගත්තා. එක දවසක් ටීචර් බැන්නෙ පරණ පොත් වල නොලියපු පිටු එකතු කරලා හදාගත්තු පොතක ලියනවා දැකලා..ගෙදරින් අලුත් පොත් අරන් දෙන්නෙ නැද්ද කියලා ඇය උපහාසයෙන් හිනා උණා..මේ ඔක්කොම දුප්පත් කම නිසා නේද කියලා හිතපු පොඩි එකා මානසිකව වැටුණා...


ඒ මදිවට දැන් ඉශාන්ගෙයි තරූෂගෙයි යාළු කමත් වැට උඩ වගෙයි. ඉශාන්ට අළුත් යාළුවො ඉන්නවා. තරූෂගෙ ලෝකය තවත් කඩා වැටුණා.

පන්තියෙ තීන්ත ගාන දවසෙ ඉශාන්ගෙ දෙමව්පියන්ටයි, තරූෂගෙ දෙමව්පියන්ටයි එන්න බැරි උණා. ටීචර් ඉශාන්ට වචනයක්වත් කිව්වෙ නැහැ. ඒත් තරූෂට ළගට අඩගහලා ඔහුගෙ දෙමාපියන්ට හොදටම දෙස් තිබ්බා, ළමයා ගැන වගකීමක් නෑ කියලා. අම්මලාට බනින කොට තරූෂගෙ පුන්චි හිතට ආවෙ ලොකු දුකක්."ඇති" තැනයි "නැති" තැනයි වෙනස පුන්චි එකාට දැන් හොදට තේරෙනවා.



ටික දවසකින් වාර විභාගය ආවා. ඉශාන්ගෙයි තරූෂගෙයි ලකුණු කවදාවත් නැති විදියට හොදටම අඩුයි. ලකුණු පරීක්ෂා කිරීමේදි 3 වසර භාර ගුරුතුමිය මේ ගැන හොයලා බැලුවා. තරූෂ හුගක් දක්ෂ ළමයෙක් බව ඇය දැනගෙන හිටියා. පන්තියේ සිද්ද වෙන වෙනස් කම් ගැන ඇයට දැන ගන්න ලැබුණා. කතන්දරේ විදුහල්පතිතුමිය ගාවටම ගියා. විදුහල්පතිනිය ළමයි දෙන්නගෙම දෙමව්පියන් එක්ක කතා කළා. එහෙන් ඉශාන් අකීකරු, කියන දේ අහන්නෙ නැති ඉස්කෝලෙ වැඩ නොකරන දග ළමයෙක් වෙලා. තරූෂ හැම තිස්සෙම ඉන්නෙ දුකෙන්, කේන්තියෙන්. හැම වෙලේම කල්පනා කරනවලු. කවදාවත් නොකරපු විදියට අම්මලා එක්ක රණ්ඩු වෙනවලු, අළුත් පොත්, ඇදුම්, සපත්තු එහෙම ඉල්ලලා.

කරුණාවන්ත විදුහල්පතිනියට සිද්ද වෙලා තියන දේ තේරුණා. ඈ පන්ති භාර ගුරුතුමිය ගෙන්නලා අවවාද කළා. ළමා කාලය කියන්නෙ ජීවිතයෙ පදනම, ඒ කාලයෙ ළමයින්ගෙ මනසට වැටෙන දේවල අනුවයි ජීවිතය හැඩ ගැහෙන්නෙ. තමන්ගෙ පුද්ගලික කැමැත්ත, හැගීම් අනුව වැඩ කිරීමෙන් ගුරුතුමී මේ කරන්නෙ පුන්චි එවුන්ගෙ ජීවිතත් එක්ක සෙල්ලම් කිරීමක් කියලා විදුහල්පතිනිය පැහැදිලි කළා.

ඒ කතාව අහගෙන හිටියත් ගුරුතුමියට කියන්න හේතු තිබුනා. තමන්ගෙ වැරැද්ද පිළිගන්න ඇය ලෑස්ති නැහැ. ඒ විතරක් නෙවෙයි, අහින්සක ළමයින්ට බනින්න ඇයට තිබුණු "සාධාරණ" හේතුත් ඉදිරිපත් කළා. හිතුවක්කාර ගුරුවරියක් නිසා අසරණ දරුවන්ගෙ ජීවිත නාස්ති වෙන හැටි ඇයට පෙනුණා. 

පුන්චි ළමයිනුත් සමනල්ලු වගේ. උන්ට එක එක පාට පියාපත් තියනවා. සමහරක් පිහාටු හරිම ලස්සනයි. දැක්කම ආස හිතෙනවා. සමහර උන්ගෙ පිහාටු එච්චරම ලස්සන නෑ. ලස්සන උණත් නැති උණත් මේ පිහාටු හරිම සියුමැලියි..පිහාටු කැඩිලා බිදිලා ගියොත් උන්ට නැති වෙන්නෙ ජීවිතේමයි..පිහාටු ලස්සන උණත් නැතත් උන් පියාඹනවා..ඒ උන් සමනල්ලු නිසා....





Friday, May 31, 2013

සාරියෙන් කලිසමට බහින්න ගිහින් වෙච්ච ඇබැද්දියක්..

                           

මේක ඉතින් වෙන කාටවත් නෙවෙයි මටම වෙච්ච ඇබැද්දියක්. එකපාරක් මගේ යාළු කොල්ලෙක් ඒකගෙ වෙඩින් එකට මට ආරාධනා කරලා තිබුණා. එතකොට අපි 3rd ඉයර් එකේද කොහෙද. බොරු කියන්නෙ මොකටද ඒ කාලෙ මම සාරි අදින්න දන්නෙ නෑ. වෙඩින් එකකට යනවනම් පාටි ඩ්‍රෙස් එකක් හරි ෂල්වාර් කමීස් හරි තමා ලේසියට අදින්නෙ. සාරි නොඇදම බැරි එකක් නම් ඉතින් කාට හරි කියල අන්ද ගන්නවා. අනිත් එක මට දවසම හරි වරුවක් හරි ඔය යාර හයක් පටල ගෙන ඉන්නව කියන එක ඒ දවස් වල හිතා ගන්න බැරි දෙයක්. ඉතින් සාරියත් එක්ක මගෙ තිබ්බෙ බොහොම දුරස්ථ සම්බන්ධයක්. ඒකයි ලේසියට අර වගෙ එකක් ඇදන් ගිහින් ෂේප් වෙන්නෙ. ඒක මගෙ යාළුවොත් දන්නවා.
වැඩේ කියන්නෙ මේ කොල්ලා එක්ක එහෙම බෑ. වෙඩින් එකට ඉන්වයිට් කරන ගමන් මූ කියපි "උඹ මගෙ වෙඩින් එකට සාරියක් ඇදන් වරෙන් තේරුණාද? නයි නළගන වගේ සර්වාරිද වල්සාරිද මොනාද ඇදන් ඇවිල්ල තිබ්බොත් බලාගෙනයි!" කියලා. එහෙම තර්ජනය කරාම ඉතින් තවත් කොහෙද. මොනව කරන්නද ඉතින් ඒ පාර සති ගානක් තියා සාරි හැට්ට මහන්න ඕඩර් දීල,  මිමි අරගෙන, ඩිසයින් හොයාගෙන, බ්ලොක් හදාගෙන, මස්සවලා, ෆිට් ඔන් කරලා, ආයෙ ලොකු කරලා පුන්චි කරලා හදා ගත්තා. හයියූ...සාරිය වූකලී එබදු වූ දුක් ගැහැට රැසකි. අනික් ඇදුම් වගෙ කලින් දවසෙ රෑට ලෑස්ති කරන්නයැ ඉතින්.
වෙඩින් එක තිබ්බෙ සතියෙ දවසක. උදේ ලෙක්චර්ස් නම් කට් කරන්න පුළුවන්. ඒත් බ්‍රහස්පතින්දා හවස 3ට තියන ලෙක්චර් එක කට් කරන්නම බැරි එකක්. ඒ හින්දා මම වෙඩින් එකට "හාෆ් ඩේ" යන්න හිතාගන ඇදුනුත් අරගෙනම ආවා. "හාෆ් ඩේ" කිව්වට මනාල යුවළ පිටත් වෙන්න පැයකට කලින් ගියාම මට ඇති.
මොනා වුනත් අපරාදෙ කියන්න බෑ සාරියට හොද කමෙන්ට්ස් ටිකක් නම් හම්බ උණා ;) වෙච්ච මහන්සිය ගොඩක්ම අපතෙ ගිහිල්ලම නෑ වගෙ. සමහරු මම සාරි ඇදන් ඉන්නව දැකල උඩ ගිහිල්ලා. අද වහීද කියලා කුඩ හොයනවා!
ලෙක්චර් එකට යන්න වෙලාව ඇති කියලා හිතුවට හැමෝටම බායි කියලා, ෆොටෝස් සීයකට විතර මූණ දාලා, මනාල යුවලට සුබ පතලා, කලින් යන එකට යාළුවගෙන් බැණුනුත් අහලා යන්න ලෑස්ති වෙනකොට හිතුවට වඩා පරක්කු වෙලා. ඇයි දෙයියනේ මම ඇදුම් මාරු කර ගන්නත් එපාය. දැන් ඉතින් බස් එකේ යන්න වෙලා නෑ. ට්‍රයිෂෝ එකකවත් යනවා කැම්පස් එකට. තවත් අදුරන කවුරු හරි සෙට් වෙන්න කලින් මම හෝල් එකෙන් එළියට පැන ගතෙතෙ පරක්කු වෙන නිසාමයි. හෝල් එකට එනකොට මම මගෙ පොත් දාපු බෑග් එකයි ඇදුම් දාපු බෑග් එකයි රිසෙප්ෂන් එකේ තියලා ආවෙ. ඇදුම් බෑග් එක විතරක් අරගෙන මම ලේඩීස් වොෂ් රූම් එක ගියේ අනික් බෑග් එක එන ගමන් ගන්නම් කියල රිසෙප්ෂන් එකේ ගර්ල්ට කියලයි.
වොෂ් රූම් එකට පැනගත්ත ගමන් මම කලේ අර ඔතාගෙන හිටපු යාර හයෙන් නිදහස් වෙන්න හිතාගෙන සාරිය ගලවල දාන එකයි. ඇයි වදේ කවද කාපු ටකරන්ද? සාරිය නවලා දාගෙන මම මාරු කරන ඇදුම හොයන්න ගත්තා. එතකොට තමා කෑ ගැස්සුනේ....හත්වලාමේ! කෝ මගෙ ඩෙනිම? මම උදේ දා ගත්තා හොදට මතකයි. ඒත් මම දාගෙන තියෙන්නෙ ටී ෂර්ට් එක විතරද? බෑග් එක අනිත් පැත්ත ගැහුවා. ඩෙනිම නෑ..! දැන් සාරියත් ගලවලා..සාරිය ආපහු අදින්න දන්නෙත් නෑ.*&*(^&$#%#


                           
                               




දැන් ඉතින් කාපන්කො ටින් කිරි! ඒත් මට මතකයි මම ඩෙනිම බෑග් එකට දා ගන්නවා.....
හරි..ෂුවර් එකටම මම ඩෙනිම දා ගන්න ඇත්තෙ පොත් බෑග් එකට. පොත් බෑග් එක කෝ ඉතින්? රිසෙප්ෂන් එකේ. #$#%$^%&!@
මම ගත්ත ෆෝන් එක, යළුවෙක්ට කෝල් කරලා රිසෙප්ෂන් එකෙන් බෑග් එක ගෙන්න ගන්න. ෆෝන් එක ගන්නෙ නෑ. තව එකෙක්ට ගත්තා. ඒත් ගන්නෙ නෑ. යාළුවෝ සෙට් එකටම ගත්තත් එකෙක් නෙවෙයි ආන්සර් කරන්නෙ. @#$#$%%
හැබැයි ඉතින් අපෙ උන් වාඩි වෙලා හිටියෙ ඩී. ජේ ගෙ කණ අස්සෙ තිබිච්ච ටේබල් එකේ. ඒ කරච්චලේට ෆෝන් රින්ග් වෙනව තියා හෙණ ගැහුවත් ඇහෙයිද?
දැන් මොකෝ කරන්නෙ? ඊළගට  වොෂ් රූම් එකට කවුරු හරි එනකම් ඉදලා රිසෙප්ෂන් එකෙන් බෑග් එක ගේන්න කියනවා. ඒත් කාගෙවත් බෑග් එකක් එහෙම කාටවත් දෙයිද? කමක් නෑ ට්‍රයි කරනවා කියලා විනාඩි දෙකක් විතර හිටියා. එකෙක්වත් ආවෙ නෑ වොෂ් රූම්  එකට. මේ වෙලාවෙ හැටියට විනාඩි දෙක අවුරුද්දක් වගෙ දැණුනෙ. මෙතන වෙන අවශ්යතාවයකට ආවනම් පෝලිමක ඉදලයි යන්න වෙන්නෙ. ඕනෙ වෙලාවට මැස්සෙක් වත් නෑ. &#%$## මම හිතෙන් බනිනවා. තවත් විනාඩියක් යන්න කලින් වොෂ් රූම් එකේ දොර ඇරුණා. දෙයියො එව්ව වගේ ඒ ආවෙ මගෙ යාළුවා හර්ෂි..! මට ඒ වෙලාවෙ දැණුන සැනසීම විස්තර කරන්න මම දන්න වචන මදි. හර්ෂි මාව දැකල පුදුම උණා. "මෙන්න! ලෙක්චර්ස් යන්න කියලා පෙරළගෙන ආපු ගෑණි තාම අන්ඩර්ස්කර්ට් එක පිටින්? මොකද බන් කරන්නෙ? යන්නෙ නැද්දෙ?"
"යන්න ඕනෙ හර්ෂි මගෙ ඩෙනිම නෑ"
"හුටා!"
"ඕව් මචෝ. ඔයා හොද වෙලාවට ආවෙ. ඒක ඇත්තෙ මගෙ පොත් බෑග් එකේ. බෑග් එක රිසෙප්ෂන් එකේ, මට ගේන්න අමතක උණා. අනේ කෙල්ලෙ ඒක ගෙනත් දීපන්"
"මට දෙයිද එහෙම කාගෙවත් බෑ එකක්"
"අනේ ට්‍රයි කරපාන්.." මම කන් කෙදිරි ගෑවා.
"බැරි උණොත් ආපහු සාරිය ඇදගෙන එළියට යමු."
"මම සාරි අදින්න දන්නෙ නෑ ඕයි." මම කිව්වා.
"මළා. වෙලාවට මම දන්නෙත් නෑ හරියටම. මටත් අක්කා කෙනෙක් ඇන්දුවෙ. හරි හරි..මම ෂේප් එකක් දාල බෑග් එක ගන්න බලන්නම්" කියල හර්ෂි එළියට ගියා. හර්ෂි ආපහු එනකම් මම සියළු දෙවි දේවතාවුන්ට පින් දුන්නා.
විනාඩි ගානකට පස්සේ හර්ෂි ආවෙ මගෙ බෑග් එකත් අරගෙන..හම්මේ ඇති යන්තම්. මම ඊට පස්සෙ දැක්කෙ රිසෙප්ෂන් එකේ හිටපු අනිත් ගර්ලුත් ඇවිල්ල කියලා.! හපෝයි..වස නෝන්ඩිය! මොනා උණත් අනුන්ගේ බෑග් එකක් කාට හරි දෙනකොට වගකීම තියෙන්නෙ එයාටනෙ. හර්ෂි කොහොමහරි දන්න තුරුම්පු සේරම දාල බැරිම තැන එයාවත් එක්ක ගෙනම එන්න ඇති. මට වෙච්ච දේ අහල එයාටත් හිනා. විලි ලැජ්ජාවෙ සන්තෝසෙ බෑ. කමක් නෑ එයත් ගෑණු පරාණයක්නෙ.
"මීට පස්සෙ වත් ඇදන් ඉන්න ඇදුම ගලවන්න කලින් මාරු කරන ඇදුම තියනවද කියල බලලා ඉන්න. විශේෂයෙන්ම ගලවන ඇදුම ආයි අදින්න දන්නෙ නැති එකක් නම්."
හර්ෂි ප්‍රොෆෙෂනල් විදියට නෝන්ඩි දානවා එකසිය ගානට. හෙට කැම්පස් ඇවිල්ල ඉවරයි වගෙ. මම ටිෂු එකකින් මේක්-අප් පිහිද ගෙන අඩියට දෙකට එළියට පැන්නා..


Saturday, May 18, 2013

විශ්වයේ ඇති අරුම පුදුම යන්තරේ...!!




එක්තරා යන්ත්‍රයකි..එය එක්තරා ආකාරයේ පරිගණකයක්. එහි දත්ත ගබඩාව අති විශාලය..! මෙම යන්ත්‍රය සෑදී ඇත්තේ තවත් කුඩා තැනුම් ඒකක බිලියන 100කින්..ඒ එක ඒකකයක් එක කුඩා පරිගණකයක් සේ ක්‍රියා කරනවා. ඒ එක කුඩා පරිගණකයක් සකසන දත්ත ප්‍රමාණය මිලියන 1ක්. ඒ කියන්නේ මෙම යන්ත්‍රයට වරකට හුවමාරු කල හැකි දත්ත ප්‍රමාණය 100,000,000,000,000,00 ක්! එනම් තත්පරයට GB මිලියන....??? 

මෙම අරුම පුදුම යන්ත්‍රයේ බර 1.5Kg ක්. එය තම උපරිම විභවයෙන් වැඩ කරන්න වැය කරන ශක්තිය  20Wක් පමණයි!!



මේ යන්තරේ ඔබ සතුද????


මට ඒ යන්තරේ හම්බ වුනා! හැබැයි කීයක්වත් වියදම් වුණෙ නෑ..මට ඒක ලැබුණෙ උපන් දින තෑග්ගකට! ඒත් අවාසනාවකට දීපු කෙනාට ඒකෙ User Manual එක දෙන්න අමතක වෙලා!

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.




ඔව් ඔබ හිතුවා හරි..


නින්දේදිත්, අවදියේදිත් දිවා රෑ නැතිව වැඩ කරන මේ යන්ත්‍රය හැදිල තියෙන්නෙ නියුරෝන නම් මොළ සයිල බිලියන ගණනකින්..එක නියුරෝනයක් අසල්වැසි නියුරෝන 1000ක් එක්ක සම්බන්ධ වෙනවා. මේ නියුරෝන එකිනෙක හා සන්නිවේදනය කරන්නෙ එකිනෙක හා සම්බන්ධ වීමෙන්..එහෙම සම්බන්ධ කරන ස්නායු තන්තු සියල්ල දිග ඇරියොත් එහි මුළු දිග කිලෝ මීටර 180,000ක්. ඒ කියන්නෙ පෘතුවියේ වටේ වට 4ක් ඔතන්න පුළුවන් දිගක්! 

මොළයේ වම් පැත්තෙන් කරන්නෙ තර්ක කිරීම, ගණිතය, නිගමනයන්ට එලඹීම වගේ බැරෑරුම් දේවල්..දකුණු පැත්ත හැගීම් දැනීම්, සන්වේදනය, කලාත්මක හැකියාවන්, නිර්මානශීලී බව, මානව සම්බන්ධතා වලට වග කියනවා.
 

මොළය මිනිස් සිරුරේ මුළු බරෙන් 2%ක්. සිරුරට ලැබෙන මුළු ඔක්සිජන් ප්‍රමාණයෙන් 20%ක් පාවිච්චි කරන්නෙ මොළයේ ක්‍රියාකාරීත්වයට. ඉහත කී ක්‍රියාවන් සියල්ල ඉටුකරන්න අවශ්ය වෙන්නෙ ග්ලුකෝස් සුළු ප්‍රමාණයක් සහ ඔක්සිජන් ටිකක්.

ඔබේ මොළයේ ධාරණය කරගත හැකි කරුණු ප්‍රමාණය 360,000,000,000,000,000,0000 ක්! එනම් ජීවිත කාලයක් තුළ ඉගෙන ගත හැකි කරුණු ප්‍රමාණය...???

 ඒ යන්ත්‍රය ඔබ සතුයි..කිසිම වියදමක් නොදරා ඔබ මව් කුස උපන් දවසෙම සොබාදහමෙන් ලැබුණු අපූරු උපන් දින තෑග්ග එයයි..මිනිස් ජීවියෙක් සතු වටිනාම යන්ත්‍රය එයයි..ලෝකයේ ඇතැම් මිනිස් ප්‍රාණීන් මෙන් මන්ද බුද්ධික නොවී, ජාන විපර්යාස වලට ලක් නොවී, අනෙකුත් මොළයේ ආබාධ වලට ලක් නොවී, හදිසි අනතුරු වලට ලක් නොවී යන්තම් "ඔළුව බේරා ගත්" ඒ වාසනාවන්ත ජීවියා ඔබයි...විශ්වයේ ඇති අරුම පුදුම යන්ත්‍රය ඔබ සතුයි..! 


දැන් මෙච්චරවිස්තර දැන ගත්ත එකේ හෙට ඉදලවත් මේක පාවිච්චි කරන්න පටන් ගන්න ඕන :P





Saturday, April 13, 2013

උයන් පල්ලන් සහ බොන්සායි කරුවන්....






කොල්ලන් වර්ග දෙකකි..ඇතැම්හු උයන් පල්ලන් මෙනි..පොහොර දමා සාත්තු කර ගස් වවති..ඇතැම්හු බොන්සායි කරති...ගසට වැඩෙන්න නොදී කප්පාදු කරමින් ලස්සනට තබා ගනිති...ඇත්ත වශයෙන්ම, උන් ඒ ගස වැවෙනවාට බයය...

ඉහත කියූ කතාවේ තේරුම මොකක්ද? ඊයේ ලයිබ්‍රරි එකට යද්දි මගේ බැච් මේට් විජිනි හම්බ උණා..විජි මගේ බැච් එකේ හිටපු බ්‍රයිට්ම කෙල්ලෙක්. විජී බැන්දේ අපේ බැච් එකේම හිටපු පැතුමව.

හැබැයි පේන විදියට අද මූණ නම් එච්චර හොද නෑ වගේ..

"විජි මොකද සීන් එක? පැතුම් එක්ක වලියක් ඇද්දද?"

"ඔව්." මේකී කියපි.

"හෑ? එහ් මොකෝ" මම පුදුම උනා.

"දැන් ටික දවසක ඉදලා පැතුම් අමුතුයි.."

"හේතුව?"

"මම එම්. බී. ඒ කරන්න ගත්තු දවස් වල ඉදලා, එයා මා එක්ක හොද නෑ වගේ."

"ඇයි ඔයාගෙන් ගෙදර වැඩ වත් මග ඇරුණද?"

"එහෙම එකක් උනෙ නැහැ. ඒත් එයට තරහයි වගෙ."

මම පුදුම වුණා..

"ඒ අස්සෙ ළගදී මගේ සැලරි එකත් වැඩි උණානෙ. ඒකටත් එය තරහයි වගෙ"

"ඇයි හත් දෙයියනෙ..තමන්ගෙ වයිෆ්ගෙ සැලරි එක වැඩි උණානම් මිනිහෙක් කොච්චර සතුටු වෙන්න ඕනෙද?"

"ඒක තමයි ඕයි කියන්නෙ. පැතුම් මා එක්ක ඉරිසියයි වගෙ.."

"හයියෝ.."

"මට හිතුණොත් එම්. බී. ඒ එක අත අරිනවා චමියෝ"

"උඹේ මොළේ නරක් වෙලාද විජි? එතකොට යට කරපු සල්ලි...? අනිත් එක ඒක ප්‍රශ්නෙට විසදුමක්ද?. ඔයා එහෙම කරයි. හැබැයි ඔයා කවද හරි දුක් වෙයි. ඔයාට ඔච්චර හොද මොළයක් තියනවා.. ඔය ජොබ් එකේ ඔයාට ඉහළටම යන්න නම් මාස්ටර්ස් තියන එක හොදයිනෙ. අනිත් එක ඉගෙන ගන්න පුළුවන් වයස හැමදාම තියෙන්නෙ නැහැනෙ".

මම බණ කියනවා වගේ කියවනවා. "ඔයා අපේ බැච් එකේ තිබුණු සුපිරිම මොළ වලින් එකක්. අමතක කරන්න එපා ඔය කම්පණි එකේ ජොබ් එකක් ගන්න අපේ උන් කීයක් දැගලුවද කියලා. ඔයාටනෙ ඒක හම්බ උණේ. ඔතනිනුත් ගොඩාක් ඉහළට යන්න ඔයාට පුළුවන් විජි"

"මට හිතෙන්නෙ ඒකම තමයි පැතුම්ගෙ ප්‍රශ්නෙත්..". විජී හිනාවුණා.. ඒ හිනාවෙ දුක, කේන්තිය, බලාපොරොත්තු කඩවීම, ඒ හැම දේම තියනවා මම දැක්කා...

"ඒ කියන්නෙ ඔයා එයාට වඩා ඉගෙන ගන්න එක හරි, එයට වඩා ලොකු පඩියක් ගන්න එක හරි එයාට මදි කමක් වගේ.."

"ඔවු. ඒ වගෙ තමයි. පෙරේදා මගෙ ආටිකල් එකක් අපෙ වීක්ලි මැගසින් එකේ පළවුණා. පැතුම් ඇරෙන්න අනිත් හැමෝම ඒක ගොඩක් අගය කළා. ඊයෙ හවස අපි කාර් සේල් එකට ගියා කාර් එකක් බලන්න. පැතුම්ට කාර් පිස්සුවනෙ. එයා කාර් සේල් එකේ මැනේජර් එක්ක කතා කර කර ඉන්නකොට මම මොකක් හරි ප්‍රශ්නයක් අහන්න ගියා කියලා එය මට බැන්නා "ඔයා දන්නෙ නැති දේවල් වලට කට නොදා ඉන්න කියලා.".

"කතන්දරේ තේරෙනවනෙ. පැහැදිලි ඉරිසියාව. මට හිතෙන්නෙ ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ එයාගෙ හිතේ."

"ඔවු. නැතිව මගෙ අතින් වැරැද්දක් වෙලා නෙවෙයිනෙ"

"එහෙම නෙවෙයි. පැතුම්ට තමන් ගැන තියන ආත්ම විශ්වාසයෙ ප්‍රශ්නයක්. හැබැයි ඒක මට හිතා ගන්න බෑ. පැතුමා හැන්ඩි කොල්ලා. ඔච්චර හොද ජොබ් එකක් තියනවා. ඒත් තමන් ගැනම ආත්ම විශ්වාසයක් නැත්තෙ ඇයි. අනිත් එක ඔයාට හොදක් වෙනවනම් ඔයාගෙ හස්බන්ඩ් හැටියට එයා සතුටු වෙන්නනෙ ඕනෙ."

"මම කරන හැමදෙයක්ම කරන්නෙ අපි දෙන්නගෙම හොදට චමී. නැතුව එයා එක්ක තරගෙට නෙවෙයි. මොකෝ මට සැලරි එක වැඩි උනා කියල මම එයාව දාල යනවද?"

"හරි බන්. ඒක මම දන්නව. ඔයා බලල තියනවද "අභිමාන්" ෆිල්ම් එක?"

"පුන්චි කාලෙ බැලුවා මතකයි."

"ඒකෙත් ඔහොම සීන් එකක්නෙ වෙන්නෙ. වයිෆ් තමන්ට වඩා දක්ෂයි කියලා දැනගත්තම හස්බන්ඩ්ට ඉරිසියාවක් හිතෙනවා. එයා තවත් ඉහළට යනකොට, සමාජෙන් ලැබෙන පිළිගැනීම වැඩි වෙනකොට ඒක තවත් වැඩි වෙලා වයිෆ් එක්ක රණ්ඩු කරගන්නවා. හැබැයි හොද ආත්ම විශ්වාසයක් තියන පිරිමියෙක් එහෙම කරන්නෙ නෑ විජි. තමන් ගැන පුන්චි හරි හීනමානයක් තියන, තමන්ගෙ අගය අඩුවෙන් තක්සේරු කරන අය තමයි ඒ විදියට හිතන්නෙ"

"එදා මම ඔෆිස් එකේ ඉශාන්ව මගදී දැකලා හිනාවෙලා කතා කළා කියලා පැතුම්ට හොදටම කේන්ති ගියා. මොකෝ පාරෙදි හිනා උණා කියල මම ඒකව බදිනවද? ඉශාන් ටෙක්නී‍යෂියන් කෙනෙක්. ඒ මදිවට තාර පීප්පයක් වගෙ කළුයි."

"ලස්සනින් වත් වෙන කිසිම දෙයකින්වත් වෙන කිසිම කොල්ලෙක්ට පැතුම්ට කිට්ටු වෙන්න බෑ. ඒත් එයාට ඒක පේන්නෙ නැති එකයි ප්‍රශ්නෙ"

"ඔයා කිව්ව වගෙ හීනමානයක් තමයි එයාගෙ හිතේ තියෙන්නෙ. මන් මොකද කරන්නෙ මචෝ මේකට?" විජී ඇහුවෙ දුකෙන්..

"මොන දේ උණත් ඔයාගෙ ඩිග්‍රී ඒක නවත්තනවා වගේ මැටි වැඩ කරන්න එපා. එතකොට හිතන්නකො ඔයාට ඔය ජොබ් එකෙ වෙන හොද පෝස්ට් එකක් හම්බුණා කියල. ඔයා ඒක බාර නොගෙන ඉන්නවද? ඒ වගෙ වැඩවලින් වෙන්නෙ තමන්ට තමන්වම නැති වෙන එකයි. ඒකෙන් කවදා හරි දවසක ඔයා දුක් වෙයි."

"මෙතන ප්‍රශ්නෙ තියෙන්නෙ පැතුම්ගෙ හිතේ නෙ විජි. ඔයා එයාට තේරුම් කරල දෙන්න බලන්න."

මම මගේ යාළුවාව දාලා එන්න ආවෙ හිතේ ලොකු බරක් තියාගෙන. සමහරක් අය තමන් ආදරේ කරන කෙනාට පුළුවන් තරම් උදව් කරනවා. හරියට උයන්පල්ලෙක් තමන්ගේ උයනේ ගස් වලට වැඩෙන්න සාත්තු කරනවා වගේ. ඒ ගහේ මල් පිපෙන කොට උයන්පල්ලෙක්ට දැනෙන්නෙ සතුටක්. සම-හරක් අයට ඕනෙ තමන්ගෙ සහකාරියව බොන්සායි ගහක් වගේ වැවෙන්න නොදී හැමදාම තියාගෙන ලස්සන බල බල ඉන්න. එහෙන් මෙහෙන් අතු වැවෙන්න හදනකොට ටක් ගාලා කප්පාදු කරලා ආයෙත් පුන්චි කරලා තියා ගන්නවා...ඒ බයටද???? මම මේ තාම හිතනවා...

කොහොම උණත් ඔය විදියේ බොන්සායි ගස් අපේ රටේ ලක්ෂ ගානක් ඇති...පවු...

 

Sunday, February 10, 2013

රතු කිකිළී..



රතු කිකිළී උදේ නැගිට්ටාය. උදෑසන ඉර පායමින් තිබේ. ඇතැම් කුකුළෝ තවමත් නිදයි. ඒ නිදිමතේ නොව හාමතේය. කූඩුවේ අයිනට ගිය ඇය කම්බි දැලෙන් හොට එළියට දමාගෙන ටික වේලාවක් සිටියාය. කූඩුව ඇතුලේ වාතය අන්තිම අපිරිසිදුය. කුකුළෝ එකා පිට එකා වැටී නිදයි. එහි ඔබ මොබ ඇවිදීමටවත් ඉඩ නැති පුන්චි කූඩුවකි. කුඩා කුකුළ් පැටවුන් ඒ අසල වෙනම කූඩුවකය. රතු කිකිළීට දිය තිබහක් දැණුනි. කූඩුවේ කොනක කුඩා වතුර ටැන්කියකි. පතුළ පෙනෙන එහි බොර පාට වතුර ටිකකි. ඇය හොට හැකි තාක් ටැන්කියේ ගැඹුරට දිගු කොට වතුර ඩින්ගක් බීවාය. එය ඇගේ තිබහට ප්‍රමාණවත් නැත. කූඩුවේ ඇතුළේ ඇති රස්නයට තිබහ වැඩිවෙයි. තිබහටත් වඩා බඩගින්න අධිකය. ඊයේ හවා අර කෙට්ටු මිනිසා ඇවිදින් මොනවාදෝ ඇට වාගයක් විසිකර ගියේය. සියළු කුකුළෝ ඊට පොර කෑහ. ශක්තිමත් එවුන් එහෙ මෙහෙ දුවමින් අහුලන් කෑහ. හාමත නිසා පොර කෑමට ශක්තියක් නැතිකමින් කිසිවක් නොලැබී බඩගින්නේම නින්දට ගිය වුන්ද සිටියහ. රතු කිකිළී පයින් පොරව සූරා බැළුවේ කූඩුවේ බිමෙහි හෑරුණු වළෙකින් පණුවෙක් වත් මතුවී ඇත්ද කියාය. 


                  

කුකුළෝ එකා දෙන්නා ඇහැරෙන්නට පටන් ගෙන ඇත. ඔවුන් ඇහැරුණු ගමන් වතුර ටැන්කිය සොයා යති. සමහර උන් 'කොක්' 'කොක්' හඩ නගති. හුගක් එවුන්ට හඩලන්නට තියා 'කොක්' ගාන්ට වත් පණ නැති තරම් දුබලය. කූඩුවේ තද බදය නිසා ඇවිදින්නටව්ත් ඉඩ නැත. පෙරේදා මීට වඩා තද බදයක් තිබුණි. ලොරියකින් ඔවුන් මෙහි ගෙනාවේ එදාය. එහෙත් අර හිස මහත කකුල කොර ගසන මිනිසා ඇවිත් කුක්ළන් කිහිප දෙනා බැගින් උදේ හවා රැගෙන යන බැවින් කූඩුවේ තද බදය දැන් ටිකක් අඩු වී ඇත. එසේ රැගෙන යන විට කුකුළන් මරහඩ තළයි. උන් මිනිසාගේ දෑතට හසු නොවන්නට එහා මෙහා පනී. එවිට අනික් කුකුළ්ලු  බිය වී ඒ මේ අත පනින්නට තැත් කරමින් කෑ ගාති. කකුල කොර මිනිසා හසුවන කුකුළන්ගේ කකුල් වලින් ඇද හිස පහළට හැරෙන සේ උස්සාගෙන යයි. කුකුළන් රැගෙන යන්නට මිනිසා පැමිණෙන විට කුකුළන් කරන මරහඩ තැලීම රතු කිකිළී තුළ බිය උපදවයි. කකුල කොර මිනිසා කුකුළන් රැගෙන කොහේදෝ ඇතුළු ගෙයකට නොපෙනී යයි. ඇතැම් විට ඒ දිහාවෙන් කුකුළන්ගේ මරහඩ තැලීම් ඇසේ. ඒ හඩ රතු කිකිළී තුළ මරණ බිය උපදවයි. 



ඈ නැවතත් කූඩුවේ කම්බි දැලට හොට තබා ගෙන ටිකක් වෙලා සිටියාය. ඇය සිටින තැනට පුන්චි කුකුළ් පැටවුන්ගේ කූඩුව මෙන්ම මහ පාරද පෙනෙයි.

එහා පැත්තේ කුකුළු පැටවුන්ගේ කූඩුවේ පැටවුන් කෙදිරි ගායි. ලගකදී සිට සෑඩුනු බෝවන රෝගයකින් උන් පීඩා විදිති. උන්ගේ ඇගේ තුවාලය. කිහිප දෙනෙකු වේදනාවෙන් කෙදිරි ගාති. එක් පැටවෙක් තුවාල කුණු වීමෙන් මරණාසන්නව සිටී. ඌට ඇවිදීමට නොහැක. ඌ අමාරුවෙන් වතුර ටැන්කිය දෙසට ඇදෙයි. ඒ දිය පිපාසය නිසාය. එහෙත් ඌට යාමට පණ නැතිව ඇද වැටෙයි. උගේ තුවාලවල පණුවන්ය. ඇතැම් කුඩා පැටවෙක් එම පණුවන් හොටින් ඇහිද කයි. ඌ ඉන්නේ බඩගින්නේ වන්නට ඇත.


රතු කිකිළී මහ පාර දෙස බැළුවාය. පාරෙන් එහා පැත්තේ ඇත්තේ කෑම කඩයකි. එහි කෑම කන්නට මිනිසුන් නිතර යනු පෙනෙයි. එහි කුකුළෙකුගේ පින්තූරයක් ඇද ඇත. ඊට යටින් අකුරු පේළියකි. එහි ලියා ඇත්තේ "රෝස් කරන ලද කුකුළෙක් රු. 750/=" යනුවෙන් වුවද ඈට එය කියවිය නොහැක. ඈ කිකිළියකි. ඇගේ ජීවිතයේ වටිනා කම විවිද පාටින් පාට කළ කඩදාසි කිහිපයකට හුවමාරු කළ හැක. බිත්තරයෙන් එලියට පැමිණීමේ සිට අවුරුදු ගනණක් තුළ වැඩුණු කිකිළියක් බවට පත් වීම, අලුත් පැටවුන්ට ජීවය දීම, උන්ව රැක බලා ගැනීම, දැමූ බිත්තර බලෙන් රැගෙන යාම, වෙනත් කුකුළන් සමූහයක් හා ලොරියක බොහෝදුර පටවාගෙන විත් හාමතේ අපිරිසිදු කූඩුවක දමා තිබීම, මොහොතක් පාසා මර බිය විදීම පමණක් නොව මරණ වේදනාව විදීමද යන සියළු දෙයෙහි වටිනාකම ඊට ඇතුළත් වේ. එම කඩදාසි කිහිපයට ඉතා ලොකු බලයක් ඇතුවා වන්ට ඇත. එම කඩදාසි වල එකතුව මිනිසුන්ට නම් රු. 750/= කි. එහෙත් රතු කිකිළිට ගණන් කිරීමට බැරිය. ඈ කිකිළියකි.


ටිකකින් තවත් ලොරියක් පැමිණෙයි. ඈ එදෙස බැළුවාය. ලොරියේ පසුපස ඇති කූඩුවක කුකුළන් පටවා තිබේ. උන්ව පටවා ඇත්තේ එකා පිට එකාය. කුකුළෝ කූඩුවේ කම්බි දැල් වලින් හොටවල් එළියට දමාගෙන යති. ඔවුන් ගෙනියන්නේ අනිත් පැත්තේ ඇති කූඩුවක් දෙසටය. කුකුළන්ව බිමට බානවා ඇතැයි සිතු නේ කලබල වූ කුකුළන් නගන හඩිනි. ලොරි කරුවා තව ටිකකින් පිටව යයි. හිස මහත කකුල කොර මිනිහා ලොරි කරුට පාට කඩදාසි කිහිපයක් දෙයි. ඒ අර ලොරියේ සිටි සියළු කුකුලන්ගේ වටිනාකම් වෙන්නට ඇත. ඈ බලා සිටියාය....




                                   ********************

දින සති ගනන් ගත විය.. රතු කිකිළිය දැන් කූඩුවේ නැත.එක්තරා උදෑසනක ඈව රැගෙන යනු ලැබිණි.. හිරු නැගී තිබුණු ඒ උදෑසන ඈට අර භයානක බිත්තියෙන් එපිටදී මරණ දඩුවම හිමිවිය. ඒ කිකිළියක වීමේ වරදට වන්ට ඇත. කුදලාගෙන යද්දී ඈට තදින් දිය පිපාසයක් දැණුනි. ඈ මරු විකල්ලෙන් කෑ ගෑවාය. ඈ දැගළුව නමුත් එක් මොහොතක සියල්ල නතර විය..අපේ කථා නායිකාව අවසන් ගමන් ගියාය...දුකෙන් කෙසේ වුවත් ඈ සිය කුකුල් ජීවිතයෙන් මිදුණාය...

රතු කිකිළීගේ මරණයෙන් දින දෙකකට පසු කුකුළන් මැරූ කකුල කොර මිනිසාද හෘදයාබාධයකින් මිය ගියේය...

සති කිහිපයක් ගත විය. තවත් දිනක කුකුළු කූඩුවට හිරු උදාවිය. කුකුළන්ට කෑම දෙන කෙට්ටු මිනිසා කුඩා කුකුළු පැටවුන්ගේ කූඩුවට අලුත උපන් පැටවෙකු ගෙනත් දැම්මේය. ඌ අමුතුය. උගේ හිස මදක් මහත වූ අතර එක් කකුලක් කොරය.. 



                              ***********************



                         

Monday, February 4, 2013

නන්ගිට හැදිච්ච අමුතු ලෙඩේ!



වැලි කෙළියෙ ඉදන් මගෙ හොදම මිතුරිය වූ ඈ එක කුස නූපන්නත්, මගේම නන්ගී වගේය. ඈ මගේ පුන්චම්මාගේ දුවය. පොඩි කාලෙ ඉදන් එකට හැදුණු අපි දෙන්නා ඉස්කෝලෙ ගියෙත් දහම් පාසල් ගියෙත් එකටය. සීනි බෝල කෑවෙත්, කෝම්පිට්ටු හැදුවෙත්, සෙල්ලන් ගෙවල් හැදුවෙත් එකටමය. ලොකු මහත් වුණාට පසුව හොර ලියුන් ලීවෙත් එකටමය. මම සරසවියෙ අවසන් වසරේ ඉන්නා විට නන්ගී උසස් පෙළ ලියමින් සිටියාය. අපි දෙන්න වෙන් උනේ දේශ සන්චාරයට මා තුළ තිබූ පිපාසය
නිසාය. සරවිය අවසන් කළ මට ඔනෑ කළේ රටින් පලා යන්ටය. ඒ ඉගෙන ගන්නවත්, සල්ලි හොයන්නවත් ඇති උනන්දුව නිසා නොවෙයි. ඉබාගාතේ ඇවිදීමට මගේ සහජයෙන්ම තිබූ ආසාව නිසාය.

පුන්චි කාලේ මන් හීන දැක්කෙ නැවකට නැගී මහ සයුර තරණය කර ලෝකෙ වටේ යාමටයි. අමුතු භාෂාවල් කතා කරන අමුතු මිනිස්සු අතර අතරමන් වීමටයි. ඒනිසා උසස් අද්යාපනය නම් වූ මොකක්දෝ එකක් මුවාවෙන් හදිස්සියෙ හමුවෙච්ච නැවකට නැගුණු මම පාවී ගියේ "ඇවුරෝපා" නම් වූ මහද්වීපයකටය. ඒකෙත් අමුතුම හා සුන්දරම කොටසක් වූ නැගෙනහිර පැත්තටයි.

 එහි ගොස් ටික දවසක් යනවිට මට තේරුණේ මම අලි අමාරුවක වැටී ඇති බවයි..! මෙය පුදුම රටකි. මෙහි මිනිස්සු තම මව් බස හැර වෙන බසක් කතා කරන්නේ නැත. දැනගත්තත් කතා කරන්නේ නැත. ඉන්ග්‍රීසි කතා කරනවාදැයි ඇසූ විටද මුන්ට මල පනිති..! කඩයකට ගියත්, මහපාරේ ගියත් ප්‍රශ්නයක් අසන්න වෙන්නේ අතින් පයින්ය..මට පාළුවක් දැණුනි..ඉන්ග්‍රීසි බසින් ඉගෙන ගත්තද මෙරටෙහි බස නැතිව පවතින්නට අමාරු හැඩකි..සන්නිවේදන බාධක නිසා වෙච්ච වැඩක්..! මට ගෙදර මතක් විය..

නන්ගී නැති පාළුව මුලින් මට තදින්ම දැනෙන්ට විය. එය ටිකක් හරි තුනී වුණේ මට ටික කලකින් තවත් 'ගජියක්' හමු වීම නිසාය. ඇගෙ නම අන්ද්‍රියාය. අප දෙදෙන හමු වූයේ මෙසේය. දවසක් භාෂා විද්යා දේශනයේදී එක් සිසුවියක් පන්තිය ඉදිරියේ කථාවක් කළාය. ඇය ඇමෙරිකානු ජාතික සිසුවියකි. මා එසේ සිතුවේ ඇගේ උච්චාරනයෙනි. ඇගේ කතා විලාසය චතුරය. හප්පේ! හොලිවුඩ් ෆිල්ම් එකක් බලනවා වගේය. ඈ කථාව අවසන් කර ඇවිත් වාඩි වුනාය. ඇමරිකානු ජාතිකයෙක් මට කලින් හමු වී නැති නිසා ඉඩ ලැබුණු වෙලාවක ඈ හා කතා කරන්නට සිතා ගත්තෙමි. එහෙත් පුදුමයකට මෙන් මිනිත්තු කීපයක් යන්නට පෙර ඈ තවත් සිසුවියන් එක්ක මෙරට භාෂාවෙන් වතුර ලෙස චතුරව කථා කරන්නට ගත්තාය.! හෑ! මම පුදුම වුණි. ඇය ඇමෙරිකානු ජාතිකයෙක් නොවන මුත් වසර දෙකක් ඇමෙරිකාවේ ඉගෙන ගත් බව දැන ගන්නට ලැබුණි. වැඩි දිනක් යන්නට පෙර අප දෙදෙන මිතුරු විය. ඇගේ නම අන්ද්‍රියා විය. ඈ මගේ හොදම "ගජිය" විය. ඈ ලෝකයේ විවිධ භාෂාවල් ගැන මෙන්ම සන්ස්කෘතීන් ගැනද ඉගෙනීමට ආශා කළාය. අප දෙදෙනා හිතන්නේ එකම විදියටයි. ඈ එක්ක මම අපෙ පවුලේ අය ගැනත් අපේ නන්ගී ගැනත් බොහෝ දේ කතා කළෙමි. අන්ද්‍රියා මට ඇගේ භාෂාව ඉගැන්නුවාය. මාද එය ඇගේ උදව් ඇතිව මැනවින් ඉගෙනගත් බැවින් එයින් මගේ භාෂා ප්‍රශ්නය විසදුනි. ඈ මගේ රට ගැන බොහෝ දේ අසා දැන ගත්තාය. එපමණක් නොව සති කීපෙකින් සින්හල හෝඩියෙ අකුරුද ලියන්න පුරුදු වුණාය! 


කලක් යන විට මම තවත් මිතුරන් ගොඩක් අදුන ගත්තෙමි. සරසවියේ කථන හා භාෂා චිකිත්සා අන්ශයේ සිටි එකම ශ්‍රී ලාන්කිකයා පමණක් නොව එකම ආසියාතිකයාද මම විය. මා හා කථා කිරීම හා අපේ රට, සන්ස්කෘතිය ගැන දැනගැනීම ඔවුන්ට අපූරු අත්දැකීමක් විය. අපේ රටේ ඇති වනාන්තර, ශාක හා සත්ව විශේෂ, ඉන්දියන් සාගරයේ සුන්දර වෙරළද ගැන ඇසූ මගේ මිතුරන්, "පාරාදීසයක් වගේ රටකින් ඇවිත් ඔයා මෙහෙ මොකද කරන්නෙ?" යයි අසති..ඊට දෙන්න උත්තරයක් මට තිබ්බේ නැත..!

තව මාස කීපයක් යත්ම ටිකක් පුදුම දෙයක් සිදුවුණි. කිසි යම් හේතුවකට මාව සරසවිය තුළ ප්‍රසිද්ධ වී තිබෙන හැඩකි.
එරටෙහි භාෂාව මැනවින් ඉගෙන ගත් නිසා ඉන්ග්‍රීසි පමණක් කථා කළ අනෙකුත් විදේශික සිසුන් අතර මා සුවිශේෂ විය. දවසක් තේ කාමරයේදී දෙවන වසර සිසුන්ට භාෂා වේදය (ෆයිලොලොජි ) දේශනය කරන එරිකා ෂ්මිට් මෙනෙවිය කතාවට සැට් විය. අදුරන්නේ නැති දෙන්නෙක් එක ලග සිටියොත් තමාව අදුන්නලා දීම මෙරටෙහි සිරිතය. "හෙලෝ එරිකා මගෙ නම අශාන්ති". "ඔහ් ඔයාද ඒ??" ඈ පුදුම වී ඇසුවාය. "ඔයා ශ්‍රී ලන්කාවෙන් නේද?" මම උඩ ගියෙමි. ඇගේ අපේ වසරට දේශන කරන්නේද නැත :O "ඔබ මාව දන්නවද?" මම හොල්මන් වූ ගමන් අසමි. "අහ් ඔයා හරි ප්‍රසිද්ධයි නේ" මම ඩබල් හොල්මන්ය. 
"ඔයා හරිම ලස්සනට අපේ භාෂාව කතා කරනව කියල තමයි අහල තියෙන්නෙ. අපේ භාෂාව විදේශිකයන්ට ලේසියෙන් අල්ල ගන්න පුළුවන් එකක් නෙවෙයි. කතා කරන අය ඉන්නව හැබැයි උච්චාරණය හොද නැහැ. ඔයා හරියටම ඔයාගෙ මව් බස වගේ ලේසියෙන් කතා කරනව කියල ළමයි කිව්වට මම විශ්වාස කළේ නැහැ. දැන් මගේ කන් දෙකෙන්ම ඇහුවනෙ" ඈ සිනාසුණාය. "ඇත්තටම ආඩම්බරයි ඔයා ගැන. ඔයා මෙහෙද ඉපදුණේ?" "නැහැ" "එහෙනම්? අවුරුදු කීයක් මෙහෙ හිටියද?" "මම ඇවිත් මාස 5යි". 
 "මොකක්?? විහිළු කරනවද? මාස 5කින් ඔච්චර ලස්සනට කතා කරන්න ඉගෙන ගත්තෙ කොහොමද? දැන් හොල්මන් වී ඇත්තේ ඈය."කොහෙද ඔයා පන්ති ගියෙ?" "මම කවදාවත් පන්ති ගියෙ නැහැ. මගෙ යාළුව තමයි ඉගැන්නුවෙ. මම එයා එක්ක ප්‍රැක්ටිස් කරනවා. පුළුවන් හැම වෙලේම අනික් අයත් එක්කත් කතා කරනවා." ඈ පුදුම වී බලා සිටියි. "ඔයා තමා මට හමුවුණු පළවෙනි කෙනා, මෙච්චර ලස්සනට කතා කරන. ඒකත් මෙච්චර කෙටි කාලෙකින්. අවුදු 20ක් තිස්සෙ මෙහෙ ඉදලත් කතා කරන්න බැරි අය මට හම්බෙලා තියනවා.ඔයා නම් පුදුම ළමයෙක්" 
"මට කියන්න" ඈ කුහුලෙන් අසයි. "මොකක්ද ඔයාගෙ මව් භාෂාව" "සින්හල" "අහා, ඉන්දු ආර්යන් භාෂාවක් නේද ඒක? සන්ස්කෘත වලින් සම්භවය වෙලා තියෙන්නෙ, එහෙම නේද?" "ඔව්" "මම එහෙම ඇහුවෙ ඒක ටිකක් හරි අපිට කිට්ටු භාෂාවක්ද කියල බලන්න, ඔයා එච්චරටම හොදට කතා කරනවා...එතකොට, ඒ කියන්නෙ..සින්හල කථා කරන අයට භාෂාවල් ඉගෙන ගන්න ලේසිද නැත්තම් ඔයාගෙ දක්ෂ කමද? නැත්තන් දෙකමද?" මම සිනාසුණෙමි. මගෙ මුහුණ මටම නොපෙනුණත්, එය ශ්‍රී ලාන්කිකයන්ට උරුම නිහතමානී සිනාව බව මට දැණුනි.

"පොඩ්ඩක් ඉන්න..සින්හල වලට ලගම භාෂාව හින්දි නේද?" "ඔව්. හින්දියි, බෙන්ගාලියි" 

"ඒත් මට කොච්චර ඉන්දියානුවො මුණගැහිල තියනවද?. සමහර අය මෙහෙ පුරවැසි භාවය අරගෙන අවුරුදු ගානක් මෙහෙ. මට අඩු ගානෙ ඒ ගොල්ලන්ගෙ ඉන්ග්‍රීසි වත් තේරෙන්නෙ නැහැ. හරිම අමුතු උච්චාරණයක්..."මට ලන්කාවෙ කෙනෙක් හමු වුණු පළවෙනි වතාව..හින්දි භාෂාව ඔයාලට මෙච්චර කිට්ටු වෙලත් ඔච්චර ලොකු වෙනසක්..? මම ඒ ගැන තව විස්තර හොයාගෙන කියවන්න ඕනේ...ඔයා එක්ක කතා කරන්න ගොඩක් ආසයි..ඉක්මනටම ආයෙත් හමු වෙමු.." කියූ ඈ දේශනයකට නික්ම ගියාය. පිටරටකදී ඇතිවන ශ්‍රී ලාන්කීය අභිමානය මටද දැනෙන්නට විය. :)



                                        ************



තුන් වසරකින් දේශ සන්චාරය අවසන් කළ මම ගෙදර එන්නට පිටත් විය. මම මගෙ හොදම මිතුරිය අන්ද්‍රියාගෙන් වෙන් වුනේ ගොඩක් දුකෙන්. නන්ගීව මතක් කරන ලෙසත් ඈ සින්හල අකුරු ඉගෙන ගත් බව ඇයට කියන ලෙසත් අන්දෘෂ්කා මගෙන් ඉල්ලීමක් කළාය. ඈ කවදා මුත් මා බැලීමට අපේ රටට එන බවත් එදාට සින්හලෙන් කතා කර මගේ පවුලේ අයව පුදුම කරවන බවත් ඈ කීවාය. මගේ පුන්චි මිතුරිය ගැන මට ආදරේ හිතුනි.

ගෙදර ආවෙමි. ගෙදර අය හොදිනි. නන්ගී දැන් බැන්කුවේ රැකියාවක් කරයි. පිටරට ඉදිද්දී අම්මා අප්පච්චි එක්ක ගොඩක් විට කතා කළද නන්ගීව මට මග හැරිලාම ගියේ ඇගේ වැඩට යන වෙලාවල් අමුතු හින්දාය. ගොඩක් විට ඈ වැඩ කරන්නේ රෑටය. අන්තිම අවුරුද්දේ අපි දෙන්නා කතා කළේම නැති තරම්ය. එනිසා පුනරාගමනයෙන් ඊළග දවසෙ මම පුන්චම්මලාගේ දිහෑ ගියේ නන්ගී බැලීමටය.

"ආනේ ලොක්කි" පුන්චම්ම කෑ ගෑවාය. "හිටපු විදියමයි, චුට්ටක්වත් වෙනස් වෙලා නෑ. හැබැයි ටිකක් මහත් වෙලාද මන්ද. නන්ගි නිදි, මන් ඇහැරවන්නම්"

නන්ගී මා දැක ඈ පස්වනක් පීතියෙන් පිනා ගියාය. මේ අවුරුදු ගානට නන්ගී ගොඩක් ලස්සන වී ඇත. රීබොන්ඩ් කරන ලද ඇගේ කොන්ඩෙ පාට පාටය. නහයේ කඩුක්කමකි. කකුලේ ටැටූ එකකි. ටිකක් වෙලා ඈ හා කතා කරද්දී මට වෙනසක් දැනුණි...! බොලේ! යසට හිටපු නන්ගීට අමුතු ලෙඩක් හැදී ඇත..!


ඈ සින්හල බස හසුරුවන්නේ අමුතු විදියටයි..! කතා කළ වචන වලින් සියේට අනූවක් ඉන්ග්‍රීසි වූ අතර අතරින් පතර කියූ සින්හල වදන් ඉන්ග්‍රීසිද සින්හලද යැයි හොයා ගන්නට බැරි තරම් විකෘතිය...:O අනේ හත් දෙය්යනේ..වෙච්ච වින්නැහියක්..ඈ "ට" යන්න කියන විට ඇහෙන්නේ "ච" යන්නයි. ඊයා! මට අප්පිරිය හිතුනි. "ර" යන්නද මහ අන්ගවිකලය. ඈ වැඩ කරනවාය කිව්වේ ඉන්ගිරීසි අකුරු හතරේ බැන්කුවකය. එකත් එකටම මේ ඒකෙ අතුරු ඵලයකි..!

ඈ දිගින් දිගටම මගෙන් ඇසුවේ මා එහෙදි ෂොපින් කරපු තැන්, අහවල් බ්‍රෑන්ඩ් එකේ පර්ෆියුම් එහෙ තියද, මම ගෙනාවෙ කවර බ්‍රෑන්ඩ් එකේ ඇදුම්ද ආදියයි. මගේ අප්පිරියාව වැඩි විය.  ඈ ඇසූ කිසිම දෙයක් මම ගෙනත් තිබුණේ නැත. "මොනාද අනී..අවුරුදු 3ක් රට හිටියට වැඩක් නෑ ඔයා වැඩකට ඇති දෙයක් ගෙනල්ල නෑනි"..මම ගෙනාව වැඩකට ඇති දේවල් ගැන මම දනිමි. එව්වා ඈට වැඩක් නැති උනාට මට කරන්ට දෙයක් නැත. නන්ගී මෙච්චරටම වාණිජකරණයට ලක් වුණේ කෙසේද? මම කළකිරෙමි..

ගෙදර එන්න පිටත් වෙන්න කලින් මට කතා කර ඇගේ ෂොපින් ලිස්ට් එක දෙන්න බැරි වීම ගැන ඈ පසු තැවිලි විය.

"ඇයි බන් ඔය තියන ඒවා මදිද? කන්ණාඩි මේසයක් පුරෝල සැන්ට් කුප්පි..හැම මාසෙම මොකක් හරි සරුවාලයක් ගන්නවා..මාසෙ පඩියම ඉවරයි ඇදුම් වලටයි ඇගේ උලන එව්වටයි.  ඒ මදිවට ඔය ගහන සැන්ට් ජාතිවලින් කවද හරි අමුතුම ලෙඩක් හැදෙනවා...ඔය තියන එකක් පාවිච්චි කරහන්".පුන්චම්මා කෑ ගායි.

"අයියූ ඒවා ලෝකල් බ්‍රෑන්ඩ්ස් නෙ අම්මෙ. මගෙ යාළුවෙක් ලගදි ගත්තා ඉම්පෝටඩ් පර්ෆියුම් එකක්. මටත් ඕනෙ ඊට වඩා හොද එකක්.තව එයා ගත්ත අමූතු සුවදක් තියන හෙයා ඔයිල් එකකුත්. ඒක ජර්මනි වලින්ලු.." 

නන්ගී කට ඇද කර ඇගේ අමුතු බසින් කියයි. මට මතක් වුනේ මගෙ නේවාසිකාගාරයේ සිටි ජර්මන් ජාතික ජොඈන්ය. ඈ ඇගේ ගෙදරින් ගෙනා කොන්ඩා අලේපනය විසි කර දැමුවේ එයින් සමට ඇති අතුරු ආබාධ ගැන සිතාය. එසේ කර ඇය නගරයේ තිබූ ඉන්දියානු වෙළද සැලකින් ඖෂධීය හෙනා ආලේපනයක් ගල්වන්නට ගත්තේ මෙවැනි ස්වාභාවික ශාකසාර වලින් තැනූ ආලේපන ඉතා දුලබ බවත් ඇගේ රටේ නම් මෙය ඉතාම් මිල අධික බවත් පවසමිනි. පෙරදිග ස්වාභාවික නිෂ්පාදන වලට බටහිර රටවල ඇති ඉල්ලුම දන්නා ඉන්දියානුවෝ ඔවුන්ගේ දේශීය භාණ්ඩ එහි විකුණා මිලියන ගණන් උපයති. අපේ හරක් බටහිරින් ඉවතලන් වස විස මිලදී ගන්ට මාසෙ පඩියම වැය කරති..!

"පොඩ්ඩක් හිතපන් ශානි..කීයක් හරි ඉතුරු කරගන්න ඕනෙ නැද්ද? රෑ නිදිමරාගෙන වැඩ කරල හොයන සල්ලි ඉවරයි සුකුරුත්තන් වලට. අඩු ගානෙ උඹ ගෙදරින් කෑම එකක් ගෙනියනවද?" පුන්චම්මා බනියි.

"එහ් මොකෝ කෑම ගෙනියන්නෙ නැත්තෙ." මම පුදුම වෙමි.

"දන්නෙ නැද්ද අනී අපෙ ඔෆිස් එකේ කෙල්ලො. උන් හැමදාම මැක් එකෙන් හරි කේ. එෆ්. සී එකෙන් හරි තමයි කෑම ඕඩ කරන්නෙ. ගෙදරින් කෑම ගෙනිච්චොත් උන් මට හිනාවෙයි. අම්මා හදන්නෙත් හරි ගොඩේ කෑමනෙ"...

...මට වමනෙට එන්ට වගේය. මුන් නම් අම්මප බත් කන හරක්ය. මැක් ඩොනල්ඩ්ස් යනු සවුක්කියට ඉතාම අහිතකර ෆාස්ට් ෆුඩ් නිෂ්පාදනය කරන්නන් ලෙස හන්වඩු ගසා ඇති බව පුන්චි එකෙකු වුව දනිතැයි මම සිතා සිටියෙමි. ඇමරිකාවේ මිල අඩුම ආහාර වේලක් ගන්නට කෙනෙක් යන්නේ ඒකටය. ඊට පින්සිදු වන්නට තරබාරු කම, දිය වැඩියාව හා හර්ද රෝග වලින් පෙළෙන ජනයා ජීවත් කරන්නට ඇමෙරිකානු රජය ඩොලර් කෝටි ගණනින් වියදම් කරයි!
පුන්චම්මා ගෙදර උයන නිවුඩු හාලේ බත් වල හා ගොටුකොළ මැල්ලුමක ඇති ගුණයෙන් සියේට දහයක් එහි නැත. මගේ නන්ගී ඒකට පයින් ගසා වස විස පිරි ෆාස්ට් ෆුඩ් ජරාව කා කෝක් බොයි...! මෙව්වාට කියන්ට වචන නැත. ජුගුප්සා ජනකය. ඊයාය. කක්කාය. 

අපේ රට නිදහස් කීවාට නිදහස් නැති හැටියකි. අපි තවදුරටත් අප ගැන ආඩම්බර නැත. අපි තවමත් අධිරාජ්යවාදයේ ගැත්තන්ය. අපි කළුහම ඇති, සුද්දන්ට කත් අදින පිරිසක් වගේය. අපූරු කතාව කියන්නේ අපි එය දන්නේ නැත..! අපේ රට නිදහස් යැයි උදම් අනා මුන් යළිත් බටහිරට හැරී වන්දනා කරත්... අප වන්දනා කරන බටහිර අධිරාජ්යය බන්කොලොත් වී යමින් පවතී. එහෙත් අපි එතැනටම වැදගෙන සිටිමු...


මට මගේ පුන්චි මිතුරිය අන්ද්‍රියා සිහි විය. හැබෑටම මගෙන් සින්හල උගත් අන්ද්‍රියා දැරිවි මීට ලස්සනට සින්හල කතා කළා කීවොත් අතිශ්යෝක්තියක් නොවේම‍යැ..! ඈ සින්හල අකුරු උගත්තාය. එය ඈට අලුත් අත්දැකීමක් විය. ඈ කීවෙ මා බලන්ට ඇවිත් නන්ගී එක්කත් සින්හල කතා කරන බවය. අනේ කෙල්ලෙ දැන් නම් එයින් පලක් නැත. අපෙ නන්ගි එක්ක කතා කළොත් ඔය දන්න ටිකත් පැටලිලා මොළේ කොලොප්පන් වේය. ඒ මොකද දැන් මේකි කතා කොරන්නෙ සින්හල නෙවේය. වෙනත් දේශයක සිට දුරු කතර ගෙවාවිත් ඈ දැකීමට බලාපොරොත්තු වූ පාරාදීසයේ මිනිස්සුන් ඈ හිතුවාට වඩා වෙනස්ය. ඒ වෙනස මම දැන සිටි වෙනසකි.එහෙත් එය මට පෙනෙන්නේ දැන්ය....උන් "පොෂ්" යන වචනයකට මුලා වී තමන්ගේ රටේම ආගන්තුකයන් වී අතරමන් වී සිටිති..

අන්ද්‍රියා කෙල්ල ඉන්ග්‍රීසි කතා කළේ ඉන්ග්‍රීසි ලෙසය. නිකම්ම ඉන්ග්‍රීසි නොව චතුර ඉන්ග්‍රීසි ලෙසය. සිය මව් බස කතා කළේ මව් බස ලෙසය. අසුරු ගසන සැනෙකින් භාෂා කිහිපයක් අතර මාරුවන්නට ඈට හැකිය. නමුත් ඒ එක භාෂාවකින් අනෙකක උච්චාරණයට කිසිසේත්ම බලපෑමක් නැත..! අපෙ එකී ඉන්ග්‍රීසි ටිකක් කට ගා ගත් පමණින් මව් බස විකෘති කළාය. ඈ ඇමෙරිකානු හෝ බ්‍රිතාන්ය ඉන්ග්‍රීසි කතා නොකරයි. එහෙයින් ඉන්ග්‍රීසි මව් බස ලෙස කතා කරන අයට ඇගේ ඉන්ග්‍රීසි අමුතුය. ඔය කියූ රටවලට ගියොත් ඈ කළු හම ඇති දකුණු ආසියාතිකයෙකි. එතකොට මේ රටේදී ඈ මොකෙක්ද? ඉන්ග්‍රීසි සින්හල දෙකම බැරි එකියෙක්ද? ඈ අයිති කොහාටද? ඈට රටක් නැත්ද?

නන්ගී පාටියකට යාමට සූදානම් වෙයි. ඈ පුන්චම්මා කීවාක් මෙන් සරුවාලයක් ඇදගෙන ආවාය. ටික වෙලාවකින් ඇගෙ කොලුවා අජානීය තුරගෙකු පිට නැග ආවේය. ඌ කෙල්ලෙක්ද කොල්ලෙක්ද යන්න සොයාගැනීමට මට ටික වෙලාවක් ගතවිය..."දුවේ බත් කාල යන්න. අද කීයටද එන්නෙ..රෑ වෙන්න එපා එදා වගේ..' පුන්චම්ම කෑ ගසයි. ඒත් ඒ ඇසෙනා මානයෙන් ඈ ඉගිල ගොස් හමාරය...  



Saturday, January 19, 2013

ඔබේ සැමීව සැකද? එහෙනම් මේ කරුණු 20 කියවන්න.



ළගදී ටිකක් දුක හිතෙන දෙයක් සිද්ධ උනා. මගේ ළගම මිතුරියක් ඇගේ සැමියාගෙන් වෙන් උනා. ඊට හේතුව? නොගැළපීමලු...මම ඇයව හමුවෙන්න ගියා....

ඇගේ අදහස නම් ඔහු වෙනත් කතක් ඇසුරු කරන බවයි. ඈ කියන්නෙ ඔහු ගැන මාස ගාණක් තිස්සෙ ඇහැ ගහගෙන හිටියයි කියලා. ඔහුට එන කෙටි පණිවිඩ පවා ඇය කියවලා! ක්‍රෙඩිට් කාඩ්, දුරකථන බිල් ඔක්කොම බැලුවලු. ඒත් මුකුත් හොයාගන්න බැරිවුනාලු. මේ අතර හදිස්සියෙම ඔහු ඇගෙන් වෙන්වෙන්න තීරණය කරලා...


විවාහ ජීවිතයට ඔබ පිවිසෙන්නෙ දහසක් බලාපොරොත්තු ඇතිව නේද? ඒත් කාලයත් එක්ක තමයි තේරෙන්නෙ විවාහය කියන්නෙ කොච්චර සන්කීර්ණ දෙයක්ද කියලා. ඒ අතරට එන ලොකුම අභියෝගයක් තමයි සැමියා සහ බිරිය අතර සබදතාවය වෙනස් නොවී පවත්වාගෙන යන එක. හුගක් විවාහක බිරින්දෑවරුන්ට තියන සැකයක් තමයි තම සැමියා අන් ළදක් සොයා යයි කියන බය. ඒකට ඔවුන් නොයෙක් දේවල් කරනවා. හැමතිස්සෙම ඔහුගෙ දුරකතනයට අමතමින් කොහෙද ඉන්නෙ කියලා අහනවා. ඕනෑවට වඩා හැමදේම හාරාවුස්සමින් ඔහුට හිසරදයක් වෙනවා. මේ ඔක්කොම කරන්නෙ ඔහුව නැතිවෙයි කියන බයට. ඔහුව තමා ළගම රදව ගන්න. ඒත් අවාසනාවට වගේ වෙන්නෙ අනිත් පැත්ත. මේ බොරු බිය නිසාම හුගක් විවාහ ජීවිත අසාර්ථක වෙනවා. ඊට වඩා හොදයි ඔහු වෙනත් කාන්තාවක් සොයා යන්නෙ නැති වෙන විදියට ඔබේ විවාහ දිවිය ලස්සන කර ගන්න එක. පහතින් ඇති කරුණු සමහර විට උදව් වේවි.

1. ඔහුව අගය කරන්න. හැම කෙනෙක්ම ප්‍රශන්සාවට කැමතියි. ඉදහිට හරි ඔහුගෙන් ලැබෙන උදව්වකට ස්තූති කරන්න, නැත්තම් අගය කරන්න. ඔහු කලින්ට වඩා උනන්දුවෙන් උදව් කරන්න පටන්  ගන්න බව පෙනේවි. පුන්චි වචනෙකට ඉතාම ලොකු වෙනසක් කළ හැකියි.

2. හැමතිස්සෙම ඔබ කියන දේ හරි කියලා ඔප්පු කරන්න හදන්න එපා. ඔහු කියන්නෙ ඇත්තක් තියනවා නම් "ඔව් ඔයා කියන එකත් හරි" කියන්න තරම් නිහතමානී වන්න. වචන හුවමාරුවකට ඉබේම නැවතීම තිත තියන්න මේ වචන කිහිපයට තියන බලය ඔබට පෙනේවි! 

3. ඔහුට තරහ ගිය වෙලාවට දේවල් තේරුම් කරන්න උත්සාහ කරන්න එපා. ඒකෙන් තත්වය තවත් නරක් වෙනවා නම්. ඕනෙම නම් ඔහුගෙ තරහ නිවිල හොදින් ඉන්න වෙලාවක කියන්න.

4. සතුටින් ගත කරන මොහොතක ප්‍රශ්න කතා කරන්න එපා. ඒ වෙලාව සතුටින් ගත කරන්න.

5. ඔහුට ඇහුම් කන් දෙන්න. ඔහු කියන දේ ඉතාම සාවධානව අසා සිටින්න. තේරුම් ගන්න. ඔහුගෙ ප්‍රශ්න කියන්න පුළුවන් හොදම හිතවතිය බවට පත්වන්න. ඔබ ඉබේම ඔහුගෙ විශ්වාසය දිනා ගන්න.

6. ඔහු කැමතිම කෑම වර්ගයයෙන් ඉද හිට සන්ග්‍රහ කරන්න.

7. ඔහුට සුබ පතන්න.

8. සතුටින් සිටින්න. සතුටින් හිනාවෙලා ඉන්නා විට ගෙදර සතුටුදායක පරිසරයක් ඇතිවෙනවා. ඔහු ඔබව ප්‍රය මනාප ලෙස දකීවි. හැම තිස්සෙම මුහුණ එල්ලා ගෙන ඉන්න කොට ඔහු සතුට තියන වෙන තැනකට ඇදී යාවි.

9. හිතේ ප්‍රශ්නයක් තියන විට ඒක හිතේ තියාගෙන ඔහු අහනකන් මුහුණ එල්ලා ගෙන ඉන්න එපා. එය කතා කරල විසදගන්න. ඔහු ඔබේ හිත කියවයි කියල බලාපොරොත්තු වෙන්න එපා. ඒ වෙනුවට ඔහුගෙ හිත සතුටින් ඉන්න වෙනත් කෙනෙකු වෙත යාවි.

10. ඔහුගේ මව්පියන්ට ආදරෙන් සලකන්නෙ. ඔවුන්ගෙ හොද කියන්න. විශේෂයෙන් ඔහුගෙ මවව කවදාවත් විවේචනය කරන්න එපා.

11. ඔහු කැමති දේවල් වලට, රසාස්වාදයන්ට ගරු කරන්න. ඔබ කොච්චර අකමැති වුණත් එය නිතර විවේචනය කරන්න එපා. ඒ වගේම ඔහු අකමැති දේවල කරන්න කියා බල කරන්න එපා. සාප්පු යන්න ඔහු අකමැති නම් බලෙන් ඇදගෙන යන්න එපා.

12. ඔහුගෙ නිදහසට ගරු කරන්න. හැමතිස්සෙම ඔහුව සැක කරන බව පෙන්නන්න එපා. ඔහුගෙ කෙටි පණිවිඩ, මුදල් පසුම්බි ආදිය පරීක්ෂා කරමින් ඔහුගෙ පුද්ගලික නිදහස අනවශ්ය විදියට ආක්‍රමණය කරන්න එපා. ඔබව එපා වෙන්න පළවෙනි හේතුව එය වෙන්න පුළුවන්.

13. ගෙදර අණ දෙන නිලධාරිණිය ඔබද? උස් හඩින් කෑ ගසා ඔහුට අණ දෙනවාද. එය ඔහු අකමැති තවත් හේතුවක්. ඔහු ඔබට යටත් වෙලා ඉන්න කැමති නැහැ. විවාහය කියෙන්නෙ එකිනෙකාගෙ අදහස් වලට ගරු කිරීම මත් පවතින දෙයක්.

13. ආත්ම විශ්වාසයෙන් සිටින්න. තමන්ව අගය කරන්න. තමන්ට ගරු කරන්න. එවිට ඔහුත් ඔබට ගරු කරාවි.

14. අන් ළදුන් සමග ඇති ඉරිසියාව හැම විටම ප්‍රකට කරන්න එපා. එතකොට එය ඔබේ ආත්ම විශ්වාසයේ අඩුවක් ලෙස ඔහු දකීවි.

15. නිදහස්, සවිමත් කතක් වන්න. හැම දේටම ඔහුගෙ උදව් ඉල්ලන්න එපා. ඔබේ නෑ මිතුරු සබදකම් ඒ අයුරින්ම පවත්වාගෙන යන්න. ඔබට ආදරය කරන තවත් අය සිටින බව ඔහු දැන ගත යුතුයි.

16. ලස්සනට සිටින්න. ලස්සනට අදින්න. ගොඩක් අය විවාහ උනාම රූපය ගැන සැලකීමක් නැති වෙනවා. ඔබ කෙරේ ඔහුගෙ ආකර්ෂණය දිගටම පවත්වා ගෙන යන්න එය උදව් වෙනවා. නැත්නම් ලස්සන කතුන් දැක්කම ඒ දිහා බැලෙන එක ඔහුටම නවත්වා ගන්න බැරි වේවි.

17. සාර්ථක ලින්ගික ජීවිතයක් පවත්වාගෙන යන්න. හුගක් බිරින්දෑවරු හිතන්නෙ ඒක ඔහුගෙ වැඩක් කියලා. අවාසනාවකට වගේ ගොඩක් සැමියන් වෙනත් ඇසුරක් සොයා යාමට විතරක් නෙවෙයි, නිතර මත්පැන් බොන්නත් හේතුවන් තමයි ඔහුගෙ මුදුන්පත් නොවූ ලින්ගික අවශ්යතාවයන්. කාන්තාවන්ට එය හැගීම් මූලික කරගෙන ඇතිවෙන දෙයක්. එක්තරා වයසකට පස්සෙ ඇය හිතනවා එය අවශ්ය නැහැ කියල. ඒ උනත් පිරිමි අයට එය වඩාත් ශාරීරික අවශ්යතාවයක්. එය විවාහ ජීවිතයෙන් නොලැබුණාම ඔවුන් එය හොයා ගෙන යාම හරි, මත්පැන් බීම හරි නවත්වන්න අමාරුයි.

18. ලින්ගික ජීවිතයේදි ආත්ම විශ්වාසයෙන් සිටින්න. එය ඔහුගේ වැඩක් කියලා නිකම් ඉන්න එපා. ඉතා හොද ලින්ගික දැනුමක් ලබා ගන්න. ඔහු එය ඉතා අගය කරාවි. ;) වෙනදාට වඩා ඔහු සතුටින් සිටීවි...

19. විවාහයේ ලොකුම සතුරා මමත්වය බව තේරුම් ගන්න. විවාහයේ පදනම එකිනෙකාව අවබෝධ කරගැනීමයි. වැරැද්දක් සිදු වූ විට සමාව ඉල්ලන්න. රණ්ඩුවකදි ඔබ දිනුවා කියල හිතුවට ඔබ ඒ දාගත්තෙ රිණ ලකුණක්.

20. ඔබ දෙදෙනා පුද්ගලයන් දෙදෙනෙකු බව මතක තබා ගන්න. දෙන්නෙක් කවදාවත් එක වගේ වෙන්නෙ නැහැනෙ. ඔබ හිතන විදිය, ජාන සන්යුතිය, හැදී වැඩුණු විදිය වෙනස්නෙ. ඒ වෙනස් කම් තේරුම් ගන්න.

හැම සාර්ථක මිනිසෙක් පසුපසම ගැහැනියක් ඉන්නවලු. ඔබත් ඒ ගැහැනිය වන්න. ඒ සාර්ථක මිනිසා වෙන්න ඔහුට උදව් කරන්න

Sunday, January 6, 2013

බූට් සපත්තුවක්, විවාහයක්, මරණයක් හා සන්සාර චක්‍රයක්...




ඔහු හා මම වසර හතරක් ප්‍රේම කෙළෙමු. ඉනික්බිති ඔහු මා හැර ගියේය. අන් පෙමක්ද සොයා ගත්තේය. ඈ හා විවාහ වන්ටද තීරණය කළේය.   මුලින් විහිළුවක් ලෙස සියල්ල පෙණුනද දැන් ඊට දිනද නියම වී ඇති සෙයකි. මා අත ඇති මන්ගල ආරාධනා පත ඊට සාක්ෂිය. කෘර ලෙස මගේ හදවත බිද දැමූ ඔහු දැන් මන්ගල කාඩ් පතක් එවා මට ඊට ආරාධනාද කර ඇත්තේ මට රිදවන්ටම විය යුතුය. මන්ගල බෙර වයා, පෝරුවට නැග, දෑගිලි බැද ඔහු ඇය හා විවාහ වනු ඇත. ඔහුගේ වෙන්ට මනමාලිය ලස්සන බව කවුදෝ කියනවා මට ඇසී ඇත. සොයාගෙන ගොස් ඈගේ මූණට දෙකක් දෙන්නට මට සිත් වේ. ඇමතුමක් දී ඔහුට බැණ වදින්නට මට සිත් වේ....

 එහෙත් මා ලවා ඉරිසියා කර ගැනීම ඔහුගේ මෙන්ම ඇයගේද අභිමතාර්ථය විය හැක.එහෙත් කිසි වෙනසක් නොපෙන්වා මන්ගල්ලයට යාම කළ නොහැක්කකි. එහිදී මගේ හදවත පුපුරා මා කඩා හැලෙනු ඇත. ඒ මා තවමත් ඔහුට පෙම් කරන බැවිනි. ඒ තරමට මම ඔහුට වයිරද කරමි. මට දැන් මේ ජීවිතයෙන් වැඩක් නැත. මා මිය යා යුතුය. දිවි තොර කර ගත යුතුය. නිදි පෙති බී, ළිදට පැන, හෝ ගෙල වැල ලා මිය යා යුතුය. එය ඔහුට වදින මරු පහරක් වනු ඇත. එහෙම බැලූ කල මා මිය යන්නේ මට මගේ ජීවිතය එපා නිසාම නොව, ඔහුගෙන් පළි ගැනීමටය. ඔව්. එය ඔහුගෙන් පළිගන්නා හොදම ක්‍රමයයි. ඔහු මුළු ජීවිතයම තැවෙමින් විදවනවා ඇත.

සිය දිවි නසා ගැනීමට ක්‍රමයක් දැන් කල්පනා කළ යුතුය. මිය යාමද ලේසි නැත. කොහොම වුණත් වතුර පෙවී, හුස්ම හිර වී මිය යාමට වඩා නිදි පෙති බී මිය යාම හොදය....

දැන් නිදි පෙති මගේ අතේය. මරණයත් මාත් අතර ඇත්තේ තත්පර කිහිපයක දුරකි.මරණයෙන් මතු මිනිසුන් යන්නේ කොහේදැයි ඊට පෙර සොයා බලන්නටද බැරි විය. කිතුණු දහමේ මෙන් ස්වර්ගයට යනවාද? බුදු දහමේ මෙන් පුනර්භවය ලබනවාද? පුනර්භවය කියා ඔනෑ තැනක උපදින්නට නම් බැරිය. කැරපොත්තෙකු වුවොත් ඉදල වැඩක් නැත. මේ ක්ෂීර පථයෙන් එපිට චක්‍රාවාට වලද ජීවය  පවතිනවා ඇත. උන් හුස්ම ගන්නේ විෂ වායුද දන්නේ නැත. ඒ වගේ එකක ඉපදුණොත් ලොවෙත් නැත..!

එහෙත් උපදින්නට පෙර මිය යා යුතුය. තත්පරෙන් තත්පරය ගෙවෙයි. මගේ හිස කැරකෙන්නාක් මෙන් දැනේ.. මට ඒ දවස් සිහි වෙයි.. ඔහු හා අත්වැල් බැද මාවතේ ඇවිද ගිය සැටි සිහිවිය. ඒ කී කතා දැන් නැත. ඒ කතා කී ඔහුද නැත. මට පෙම් කළ ඔහුගේ සිත නැත. ටී ෂර්ටයකින් හා ඩෙනිමකින් සැරසුණ නිතර සැහැල්ලුවෙන් සිනාසෙන ඒ හීන්දෑරි කොළුවාද අද නැත. අද ඉන්නේ අමුතු එකෙකි. ඉතින් මා ආදරේ කළේ ඒ කොළුවාට නෙවද?... ඔහුගේ සිතත් ගතත් අද නැත්නම් මා මිය යන්නේ අහවල් මළදානයක් වෙනුවෙන්ද?....


 මිනිස් සිත නම් වෙනස් වන්නේමය. මිලි-මයික්‍රො-නැනෝ තතපරයක් ගානේ එය වෙනස් වෙයි. කයද වෙනස් වෙයි. තත්පරයක් ගානේ සිරුරේ සයිල මිය යයි. අළුත් සයිල උපදියි. අපි දෙදෙනා බැන්දත් නැතත් අපේ සිරුරු මිය යයි. තව අවුරුදු 40ක් ගිය තැන කවුරුත් අප දෙස බලන්නේවත් නැත....

මා හා හෝ ඇය හා හෝ ඔහු පිවිසෙන්නේ ජීවන අරගලයකටය. යම් දිනෙක මරණය ඇවිත් ඔහුව ඒ සටනින් පරාද වී ඔහු මිය යයි. මිය ගිහින් ආයෙත් ඉපදුන විට ඔහුට මා මතක නැත. මේ ආත්මයේ ඔහුගේ ප්‍රිය බිරිය වූවද පරම හැතිරිය වූවද මිය ගිය පසු අප එකිනෙකා නාදුනයි. එතකොට ඇත්තේ වෙන කයකි. එතකොට මා පෙම් කළේ ඔහුගේ කයටද? සිත්ටද? ක්ෂණයක් පාසා වෙනස් වන චපල සිතටද? සබන්, ෂැම්පූ හෝ ටූත්පේස්ට් නැතිව එක දවසක් හෝ තබා ගත නොහැකි කයටද?

කිසි දෙයක තේරුමක් නැති සෙයකි. පෙර ආත්ම වලද ඔහු මගේ ප්‍රිය සැමියා වන්නට ඇත. සමහර ආත්ම වල ඔහු බිරිද වී මම සැමියා වන්නට ඇත. මෙම චක්‍රය දිගටම යනු ඇත. දැන් මා මිය යන්නේ ඔහුට රිද්දන්නටය. ඇය හා ඉරිසියාවෙන්ය. එහෙත් ඔහුද ඇයද මරණයෙන් මිදී නැත. දිනෙක ඇයද මැහැල්ලක වනු ඇත. ඔහුද මහල්ලෙක් වනු ඇත. ජීවත් වුණොත් මමත් මැහැල්ලක වනු ඇත. එවිට අපේ ආදරය හීනයක් පමණක් වනු ඇත. එහෙනම් මම නිදිපෙති බොන්නේ කෙහෙල්මලටද?

කාලය ගතවෙයි. තරුණ විය ගෙවී ගොස් කය මහළු වෙයි. සන්සාර චක්‍රය කැරකෙයි. දිවි නසා ගත්තත් නැතත් මරණය පැමිණෙයි...



මන්ගල කාඩ් එක තාම මේසය උඩය. මුදල් ගොඩක් වැය කර කරන මේ මන්ගල්ලයද දිනෙක ඔවුන්ට මතකයක් විතරක් වනු ඇත. විවාහය නම් වූ අරගලයට පිවිසි ඔවුන් දිනෙක මහළු වී මරණයට පත් වේවි. ඒ කාලය හා බැලූ විට මන්ගල උත්සවයක් යනු පැය කිහිපයකි. ඒ වෙනුවෙන් මම නිදි පෙති බී මිය යාම තකතිරු වැඩකි....එහෙනම්....


"බට්ටි තේ හදනවා බොනවද?" පුන්චම්මා කුස්සියේ සිට කෑ ගසයි. "ආ ඔව්. මට ප්ලේන්ටි". ඉලව් නිදි පෙති බෝතලය බෙහෙත් පෙට්ටියට විසිකර මම කෑ ගසා කියමි....

































Saturday, January 5, 2013

අපේ රටේ ලින්ගික පීඩනයට හේතුව කුමක්ද...(ගැහැණු ඇසකින්..)

 




ඒ ශරත් සමයෙහි බර්ලින් නුවරයි...මැදියම් රාත්‍රියද පහුවෙලා කෙල්ලන් රන්චුවක් පාර දිගේ නටමින් ගී කියමින් යනවා...ඔවුන් සමරන්නෙ පාසලේ ශරත් නිවාඩුවේ ආරම්භයයි..ඉද හිට අවන්හලේ සිට නිවෙස් බලා යන තරුණයන් රැළක් ඔවුන්ට යමක් කියා සිනාසෙනවා..තරුණියන් ඔවුන්ට පෙරළා විහිළුවක් කර ආයෙමත් ගී ගයනවා...

ඒ අතර ලෝකයේ වෙනත් කෙළවරක...

ඒ දෙසැම්බර් මස අදුරු රාත්‍රියක නව දිල්ලි නගරයයි. ගීර්පූර් බලා ඇදෙන බස් රථයක වයස 23ක් පමණ වූ තරුණියක් සිටියි. එම බස් රථයේම සිය මාරයාද සැගවී සිටින බව ඈ දන්නේ නෑ..පැයක් පමණ පුරාවට ඈ වටේ ඉව අල්ලමින් සිටි ම්ලේච්ඡ්යන් සය දෙනෙකු ඇය අමානුෂික අන්දමින් අතවරයට ලක් කර බසයෙන් ඉවතට විසි කර දමනවා..

මේ සිද්ධීන් දෙකම සිදුවන්නෙ එකම ලෝකෙක. මේ දෙකම වුණේ අපේ රටේ නෙවෙයි. හැබැයි මේ දෙකෙන් අපේ රටේ සිද්ද වෙන්න වැඩි ප්‍රවණතාවයක් තියෙන්නෙ කොයි සිදුවීමද කියලා හිතුවොත්? අපේ සමාජයේ මේ වෙනකොටත් වාර්ථා වෙලා තියන කාම අපරාධ ගණන ගැන බැළුවොත්, ඉහත කියපු දෙවැනි සිදුවීම සිද්ධ වෙන්න තියන සම්භාවිතාවය නම් ඉහළයි..ඒත් ඇයි?? ඇයි කියල තමයි මේ කථා කරන්න යන්නෙ..


අපි අපේ රටේ සන්ස්කෘතිය ගැන බොහොම ආඩම්බරයි. ඒ අනුව සමාජයේ කිරීමට සම්මත හා අසම්මත දේවල් වගේම ප්‍රසිද්ධියේ කතා කිරීමට සම්මත හා අසම්මත දේවල් තියනවා. ලින්ගිකත්වය කියන්නෙ එපේ සන්ස්කෘතියට අනුව අපි වැඩිය ප්‍රසිද්ධියේ කතා නොකරන දෙයක්. ප්‍රශ්නේ කියන්නේ අනිත් මිනිස්සුන්ට වගේම අපිටත් එය මූලික අවශ්යතාවයක් වුණු එකයි. මූලික අවශ්යතාවයක් වෙච්ච දෙයකට තහන්චි පැනෙව්වම ඇතිවෙන්නෙ පීඩනයක් මිසක් වෙන මොකක්ද? ඊ ළගට ඒ පීඩනය එළියට පනින්නෙ සමාජයටම මහා විනාශයක් කරගෙන. දිනෙන් දින වැඩි වෙන ලින්ගික අපරාධ, ළමා අපචාර, පැහැර ගැනීම්, ගබ්සා කිරීම් විතරක් නෙවෙයි දෙදරා යන පවුල් ජීවිත පවා මීට සාක්ෂියි. අනික්වා කෙසේ වුණත් ලින්ගික අපරාධ ගණන අතින් නම් "සදාචාර සම්පන්නයි" කියන අපේ රට ඉන්නේ ගොඩක් රට වල් වලට වඩා ඉදිරියෙන්. ඇයි??

 

 "බටහිර රටවල ළමයි වයස 15 - 16 වෙද්දි සියළු දේ අත්දැකලා ඉවරයි. ඒ නිසා ඔවුන්ට ලින්ගිකත්වය කියන්නෙ අමුතු දෙයක් නෙවෙයි" ..ඒ එක්කම "ඉස්ලාම් රටවල් වල තියන නීතිමය තහන්චි වල හැටියට සහ කාන්තාවට තියන සීමාවල් එක්ක එබදු අපරාධ වලට ඉඩක් නැහැ" කියලා ඔබට කියන්න පුළුවන්. කතාවනම් ඇත්ත. නමුත් ඔය අන්ත දෙකටම අපිට යන්න බැහැ. අපි ඔය සන්ස්කෘති දෙක මැද ඉන්න සමාජයක්. අපි දියුණු වෙමින් පවතින රටක්. ඒත් අපි දියුණු වෙන්න ඕනෙ අපේ සාරධර්මත් එක්කයි. ලින්ගික අපරාධ වලට විසදුමක්ය කියලා අපිට බටහිර සන්ස්කෘතිය වැළද ගන්න බෑ. ඒ එක්කම අපිට අරෙහෙම පොරවා ගෙන ඇස් දෙක විතරක් ඇරගෙන ඉන්නත් බැහැ. එහෙනම්..??

 


 "ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීම තමා විසදුම" කියලා උගත් මහත්මයෙක් ලගදී ප්‍රකාශයක් කරලා තිබුණා. ඒකට හොදවයෙන් ප්‍රතිචාරත් ලැබුණා. ඒ වගේ පැලැස්තර විසදුම් වලින් වෙන්නේ ඊට වැඩිය ලොකු විනාශයක් කියලා මොළේ ටිකක් හරි තිබ්බනම් තේරෙනවා. ඒකෙන් හොදට තියන පවුල් කැඩේවි, පාසල් ළමුන් එය අත් හදා බලන්න යාවි, ගැහැණු දැරිවියන්ගේ ජීවිත ගනනාවක් අදුරු වේවි.

එහෙනම් මොකක්ද ඔබ යෝජනා කරන විසදුම..?

අපේ දරුවන්ට පාසල් වියේදීම හොද ලින්ගික දැනුමක් ලබාදීම මිසක් වෙන යමක් නෙවෙයි. අපේ රටේ ලින්ගිකත්ව කියන්නෙ පොතේ හැටියට විවාහයට සීමා වූ දෙයක්. එයි පරිබාහිර ලින්ගික හැසිරීම් "අසම්මත දෙයක්" විදියටයි සැලකෙන්නෙ. ඒත් ලින්ගිකත්වය කියන්නෙ තරුණ වයසෙදිම මිනිසාට ඇතිවන ජීව විද්යාත්මක අවශ්යතාවයක්. එහෙම නැති කෙනා සාමාන්ය කෙනෙක් නෙවෙයි. එබදු වූ සාමාන්ය අවශ්යතාවයකට වැට කඩුළු දමලා තියනවා විතරක් නෙවෙයි එය කතා කිරීමට තහනම් මාතෘකාවක් බවට පත් කරලයි තියෙන්නෙ. නොසන්සිදුන ලින්ගික අවශ්යතාවයට තහන්චි දැමීමෙන් අනවශ්ය කුතුහලයකුත් ඇතිවෙනවා. එහෙම තහනම් කළාට ළමයි විවිධ ආකාරයෙන් එම "දැනුම" සොයා ගෙන යනවා. භයානක දේ තමයි එම "දැනුම" ලබා ගන්න මාද්ය වලින් ඔවුන් වැරදි දේවල් ඉගෙන ගන්න එක. කුතුහලය නිසා ඔවුන් එය අත්හදා බලන්න යාමෙන් ලමයි ජීවිත පවා අදුරු කර ගන්නවා. දෙයක් වහලා තියන කොට ඒකෙ අගය වැඩි වෙනවා. එතකොට තව හාරවුස්සන්නමයි හිතෙන්නෙ. මෙම අනවශ්ය කුතුහලය නැති කරන්න නම් පාසල් වියේ ලබාදෙන දැනුම ඉතාම වැදගත් වේවි. ලින්ගික දැනුම සදහා අපට ඇති අවශ්යතාවය කොයිතරම්ද කියන එක කියන්න ඕන නැහැනෙ. ඒ ගැන ගූගල් පඩිතුමාගෙන් අපි කොච්චර අහනවද කියලා එතුමාම ලෝකයට කියල තිබුණනෙ..:D

 

සන්ගනණයක් කරලා බැළුවොත් පෙනේවි ලින්ගික අපරාධ වැඩියම සිද්ධ වෙන්නෙ ඉගෙනුම් මට්ටම අඩු කොටස් අතින් කියලා. නොසන්සිදුන ආශාවල්වලට නූගත් කමත් එකතු වුනාම වෙන විනාශය තමයි ඒ. එම නිසා නව යොවුන් වියේදිම පාසල් ළමයින්ගෙ විශය නිර්දේශයට මෙම දැනුම යම් තරමින් හෝ ඇතුළත් කිරීම හැර වෙන විසදුමක් නෑ.

ඉස්සර අපේ විෂය නිර්දේශයෙ ප්‍රජනක පද්ධතිය ගැන පිටු 4-5ක් විතර තිබුණා. ඒක ඉගෙන ගන්න ළමයි සැදී පැහැදී ඉන්නෙ. හැබැයි ටීචර්ලා ඒකවත් හරියට කියා දෙන්නෙ නෑ ලැජ්ජයි. පුදුමෙ කියන්නෙ ඒ බොහොමයක් ගුරුතුමීල විවාහ වුණු අය :P  ඵ් එක්කෝ "හිපොක්‍රසි" කියන එක. එහෙම නැත්තම් ඒ ටීචර්ලගෙ සැමියන් ගැන මට දුකයි.:D තමන් කරන වැඩේ භයානක කම ඔවුන් ඇත්තටම දන්නෙ නෑ. ළමයෙක් වැඩෙන්න ශාරීරික සුවතාවය වගේම ඒ ළමයව හොද පුරවැසියෙක් කරන්න මානසික සුවතාවයද අවෂ්යයි. අපේ රටේ තියන තරගකාරී රටාව නිස අපේ දරුවො කොහොමටත් ඉන්නේ පීඩනයෙන්. ඒ පීඩනයට තවත් පීඩනයක් එකතු වෙනවා විතරයි. තව වසර 10කින් අපේ රට මොන වගේ වෙයිද කියල මවා ගන්න උත්සාහ කරන්න. ඒ කාලය වන විට බටහිර සන්ස්කෘතියෙන් එන බලපෑම් මීටත් වඩා වැඩි වෙයි. එදාට අපි "අතරමන්" නොවූ ජාතියක් ගන්න නම් අද මේ පියවර ගන්නම වෙනවා.

"ඔය මොන ලින්ගික අද්යාපනයක්වත් නැතුව අපේ රට හොදට තිබ්බ කාලයක් තිබුණා" කියල කෙනෙක්ට කියන්න පුළුවන්. ඇත්ත. මැණිකක් ගත්ත ලස්සන තරුණියකට දෙවුන්දර තුඩුවෙ ඉදන් පේදුරුතුඩුවට තනියම ආපදාවක් නැතිව යන්න පුළුවන් කම තිබ්බලුනෙ. ඒත් දැන් 70 පැනපු ආච්චි කෙනෙකුට පේදුරුතුඩුවෙ නෙවෙයි, තමන්ගෙ ගේ ඇතුළේ බයක් නැතිව ඉන්න පුළුවන්ද? ඉස්සර වගේ නෙවෙයි, තරගකාරීත්වයෙන් පිරුණු ජීවන අරගලයෙන් වගේම ගෝලීයකරණයෙන් අපේ රට ඔද්දල් වෙලයි තියෙන්නෙ. ඒ හානිය වෙලා ඉවරයි. ඒ නිසා අතීතය ගැන තැවෙනවා වෙනුවට විසදුමක් හොයා ගනිමු. ඒක ගණිකා වෘත්තිය නීතිගත කිරීම හෝ කාන්තා විලාසිතා තහනම් කිරීම වගේ පැලැස්තර විසදුමක් නෙවෙයි, පාසල් පද්ධතිය තුළින් එන විධිමත් විසදුමක් විය යුතුයි.

ජාතියේ දරුවන්ට ඇති ආදරය නිසා අන්තර්ජාලයේ තිබූ ටියුබ් ගනනාවක්ම තහනම් කළ ආඩම්බරකාර තාත්තලාට මෙබදු දෙයක් කිරීමටද මොළය පෑදේවායි පතමු.

ඒ එක්කම ඔබේ අදහස මෙහි දක්වා යාමටත් අමතක කරන්න එපා. :)